به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از نشریه دانشگاه «کرنل» در این نشست که به افتخار پروفسور «کتی کاروت» و بیستمین سال نشر کتاب وی با نام «تجربه بی‌ادعا: آسیب روانی، روایت و تاریخ» Unclaimed Experience: Trauma, Narrative, and History با موضوع ادبیات تطبیقی برگزار شده بود،  با اشاره به ادبیات قرون 16 و 17 میلادی چون «دون کیشوت» نوشته نویسنده مشهور اسپانیایی «میگوئل سروانتس»، «دیوین» قابلیت‌های درمانی ادبیات بر افرادی که دچار آسیب‌های روحی و روانی هستند را تشریح کرد.
 
وی در این مراسم بر اهمیت داستان‌گوی به عنوان روشی برای مقابله با خاطرات رسوب کرده در ذهن که او آن را «مردگان» نامید، تاکید کرد.
 
این روانشناس اظهار کرد: «ادبیات اغلب به عنوان روند درمانی برای مدفون کردن مردگان کارایی دارد زیرا ذهن ما پر است از ارواح گوناگون.»
 
برای نزدیک شدن به خاطرات ناراحت‌کننده اغلب لازم است تا داستانی را به شیوه روایت بیان کنیم. گفتن حقیقت درباره «مرگ»، چه واقعی و چه استعاری می‌تواند به افراد مبتلا به آسیب‌های روحی و روانی کمک می‌کند تا برای برون‌ریز تفکرات خود فضایی مناسب را ایجاد کنند و درنهایت رویدادهای تلخ آسیب‌زننده را پشت‌سر بگذارند.
 
«دیوین» افزود: «از نظر من بسیار مهم است که بدانیم برای ایجاد تغییرات در خودمان هیچ تشخیص پزشکی وجود ندارد؛ بلکه لازم است تا روشی را پیش بگیریم تا بدانیم که چه چیزی را به ارث برده‌ایم؛ چه فجایعی را پشت سر گذاشته‌ایم و نمی‌توانیم آن‌ها توصیف کنیم. با ادبیات می‌توانیم آن‌ها را در زمان حال ببینیم.»
 
این روانشناس به آسیب‌های سیاسی که بر او در دهه 1940 میلادی در دوران جنبش مقاومت در جنگ جهانی دوم بر او وارد شده بود به عنوان دلیل ورود او به مبحث آسیب‌های روانی اشاره و تصریح کرد، «این‌جا بود که ادبیات به دلیل قدمت خود کاربرد پیدا کرد.»
 
وی ادبیات را به عنوان «ابزار بقا» توصیف کرد که شامل تاریخ شفاهی، ترانه‌ها و اشعار و حتی آیین‌ها می‌شود و گفت که اشکال اسطوره‌ای و کهن‌الگوها می‌توانند هم نویسنده و خواننده را برای مقابله با موقعیت‌های واقعی که از بیان آن گریزانیم توانمند می‌کند.
 
«دیوین» گفت: «هیولاها، پریان و همه شخصیت‌های خیالی در جایگاهی هستند که از آن‌جا می‌توانید چیزهایی که با زبان معمولی از بیان آن عاجز هستید بازیابی کنید.»