دکتر محمدصادق کوشکی در گفت‌‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)،‌ درباره موانع پیش‌روی حوزه‌های پژوهشی به‌ویژه فلسفه علوم انسانی اظهار کرد: واقعیت آن است که علوم انسانی در کشور ما مقوله‌ای ناشناخته است و ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم در شرایطی که علوم انسانی در مهجوریت قرار گرفته،‌ پژوهش به شکوفایی برسد چراکه این بی‌توجه به این علوم عملا در کاربردی‌سازی آن‌ها اثر بدی گذاشته است.

کوشکی افزود: حوزه‌های صنعتی و فنی در جامعه ما شناخته‌ شده‌اند، در حالی ‌که شاخه‌های مختلف علوم انسانی و به‌ویژه حوزه‌هایی مانند فلسفه‌های مضاف در گمنامی محض قرار دارند و کتاب‌هایی که در این حوزه نوشته می‌شوند، اغلب فاقد نوآوری‌اند.

مدرس دانشگاه تهران با بیان این‌که اغلب تالیفات حوزه‌های علوم انسانی توصیف و تکرارند،‌ اظهار کرد: کمتر می‌توان کتابی را یافت که در مقام پاسخ به پرسش‌های جامعه علمی برآمده باشد یا این‌که خودش ایجاد پرسش کند.

وی گفت: اگر کسی بخواهد با توجه به این فضا نوآوری کند، نخستین مشکل‌ آن است که از سوی جامعه درک نمی‌شود و به پژوهش او توجهی نخواهد شد، چراکه اساسا متوجه نمی‌شویم کار او به چه دردی می‌خورد.

کوشکی گفت: باید توجه داشت که تولید علوم انسانی بومی منوط به درک و آگاهی یافتن جامعه از فلسفه و ماهیت این دسته از دانش‌ها در جامعه است.

این محقق با اشاره به جایگاه پژوهش در تمدن‌سازی گفت:‌ اساسا فردی می‌تواند در حوزه علمی تلاش کند و به نتیجه برسد که بتواند نسبتی دقیق را با فلسفه و ماهیت آن علم برقرار سازد.‌ در غیر این صورت، احتمال ضعیفی وجود دارد که این علم در جامعه اثرگذار باشد. 

وی در پایان گفت:‌ شرط نخست در پژوهش‌های حوزه علوم انسانی آن است که مولف از فلسفه علم آگاه باشد و روش‌های پژوهشی حوزه کاری خود را بشناسد ،به این مفهوم که آن را تبیین کند، بداند که وظیفه و فلسفه آن علم چیست و چگونه می‌تواند در جامعه تاثیر بگذارد.