غلامرضا امیرخانی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) عنوان کرد: در گذشته استادان و بزرگانی که به تدریس کتابداری می‌پرداختند، به دلیل این‌که افرادی صاحب مطالعه بودند، اشراف کاملی به موضوع کتابداری داشتند و توانستند شاگردان شایسته‌ای برای این حرفه پرورش دهند.

عضو هيات علمی سازمان اسناد و كتابخانه ملی افزود: اما متأسفانه امروزه در فضای جدید زندگی و رشد تکنولوژی و منابع دیجیتالی، شاید برخی استادان و کتابداران خود را مستغنی از مطالعه همه جانبه علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی می‌دانند و فکر می‌کنند با آشنایی مختصری از این موضوعات که ممکن است حاصل گشت و گذاری در فضای مجازی، خواندن چند مقاله یا شرکت در کارگاه‌های آموزشی باشد، می‌توانند به تدریس کتابداری بپردازند.

امیرخانی تأکید بر مقابله با کم‌دانشی در این حوزه، گفت: باید بازنگری جدی در اعتبار سنجی استادان رشته کتابداری داشته باشیم، به‌طوری‌که در کشورهای توسعه یافته می‌بینیم که بزرگان کتابداری و اطلاع‌رسانی ممکن است مدرک دانشگاهی نداشته باشند، اما به‌واسطه پرداختن با کیفیت پژوهش‌ها، نظریه‌پرداز این رشته و دارای کرسی‌های علمی هستند.

وی سیستم آموزشی موجود را دلیل کم‌دانشی در حوزه کتابداری عنوان کرد و گفت: البته باید اشاره کنم که ما به‌طور کلی در رشته‌های دیگر هم با این مشکل مواجه هستیم و دیگر کمتر نشانه‌ای از نام‌های بزرگی که در گذشته فعالیت می‌کردند می‌بینیم و این رخوت و عدم پویایی می‌تواند نشانگر حرکت کمّی علم و دانش در کشور باشد.

عضو هيات علمی سازمان اسناد و كتابخانه ملی آموزش‌های آکادمیک را فاقد کیفیت لازم دانست، گفت: استادان فعلی کتابداری، فارغ‌التحصیلان چند سال گذشته همان دانشگاه‌ها هستند و محصول همان سیستم آموزشی به شمار می‌آیند. بنابر این می‌بینیم که استادان در کلاس‌های درس تسلط لازم بر موضوع ندارند، کلاس‌ها بار علمی و کیفیت مناسبی ندارند و تنها با ارائه یک تحقیق دروس را به پایان می‌رسانند.

این كارشناس ارشد كتابداري و اطلاع رساني از دانشگاه تهران یادآور شد: انتقاد به حقی که بر رشته کتابداری وارد است که هم استادان و هم دانشجویان مقاطع مختلف بر آن اذعان دارند این است که بسیاری از دروس ارائه شده در مقطع کارشناسی ارشد کتابداری، تکرار دروس کارشناسی است؛ این موضوع خود نشان دهنده وجود دانشی سطحی در این حوزه است.

وی با اشاره به روند اشتباه رتبه بندی استادان این رشته، تأکید کرد: در دانشگاه‌ها باید شیوه ارزیابی و اعتبارسنجی استاد و دانشجو عوض شود، شیوه‌ای که سال‌ها مسیری اشتباه را پیموده است؛ به‌طوری‌که دانشجویان با ارائه پایان‌نامه، می‌باید مقاله نهایی خود را با به‌طور مشترک با نام استاد راهنما منتشر کنند، تا استاد مذکور از این طریق در رتبه بندی و امتیازبندی ارتقاء پیدا کند. این در حالی است که ممکن است آن استاد حتی آن مقاله را نخوانده باشد.


* در این باره بخوانید:
(1) شکراللهی: مشکل کتابداری در کشور کمبود «کتابدار عاشق» است (اینجا)
(2) مدیر کتابخانه ملک: کتابداری امانت کتاب نیست، مهارت اطلاع‌رسانی و علم دانش‌شناسی است(اینجا)
(3) مسئول بخش دیجیتال‌سازی کتابخانه مجلس: کمبود منابع مالی از موانع اصلی دیجیتال‌سازی کتابخانه‌هاست(اینجا)
(4) هما افراسیابی: برخی کتابدارها وظایف اصلی خود را فراموش کرده‌اند/ لزوم تشکیل بانک اطلاعاتی کتابداران (اینجا)