نویسنده «سفر به گرای 270 درجه» در نگاهی تاریخی تجربه زیسته نویسندگان را به دو دوره تقسیم کرد و گفت: تا شصت سال پیش نویسندگان عموماً از تجربیات گذشته خودشان بهره می‌بردند. دوره جوانی و نوجوانی بهترین دوره زندگی نویسندگان ایرانی و خارجی برای تجربه کسب کردن بوده است.
دهقان ادامه داد: وقتی داستان‌های احمد محمود را میخوانید، میبینید دوره نوجوانی خودش را تکرار می‌کند. «همسایهها» داستان یک نوجوان است، «زمین سوخته» و «داستان یک شهر» هم همان نوجوان است که کمی بزرگتر شده است. محمود دولتآبادی نیز همچنین است و «کلیدر» تجربیات اوست در دوران جوانی. محمدرضا بایرامی هم یک کتاب دارد به نام «هفت روز آخر» که خاطرات او در دوران سربازی است.
وی افزود: در گذشته بسیاری از نویسندگان برای نوشتن داستان از تجربه زیسته خودشان و زندگی گذشته استفاده میکردند. تجربه زیسته خیلی مهم است؛ چه برای نویسنده جنگ و چه برای نویسنده غیر جنگ. نویسنده حرفهای نویسندهای است که به دنبال این تجربیات میرود، این تجربیات را پیدا و از آن‌ها استفاده می‌کند.
نویسنده «من قاتل پسرتان هستم» در ادامه بیان کرد: نویسندگان امروزی به یک تجربه جدید می‌رسند، میروند و داستان خودشان را میسازند. رضا امیرخانی در یک دوره یک ساله به آمریکا میرود و در این کشور زندگی می‌کند. وقتی وارد آمریکا می‌شود، جایجای این کشور را میگردد و با مسلمانان نشست و برخاست می‌کند و وقتی برمیگردد «بیوتن» را مینویسد. او میرود و چتربازی یاد میگیرد و در رمان «رهش» خودش کاملاً از این چتربازی استفاده می‌کند. همینگوی هم قبلتر به همین شکل کار کرده و نوشته است؛ با یک گروه پارتیزانی همراه می‌شود تا یک پل را منفجر کنند که می‌شود داستان «زنگها برای که به صدا درمیآیند».
نظر شما