به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، باورهاي كلامي شيعي، همان اصول ناب اسلامي‌اند كه در قرآن خطوط آن ترسيم و سپس با شرح و تفسير ائمه معصومين(عليهم‌السلام) تبيين شده‌اند. تلاش‌هاي تفسيري، روايي و عقلاني دانشوران شيعي در پرتو قرآن و حديث به اين باورها نظم و قاعده خاصي بخشيده و گنجينه‌اي از معارف را به ارمغان آورده است.

بي‌ترديد «توحيد» در صدر باورهاي شيعه است و در اين مكتب، عمق و ژرفاي بيشتري يافته است؛ به طوري كه هركس به مجموع احاديث توحيدي شيعه نظري بيفكند، عميق‌ترين درس‌ها را از آنها مي‌گيرد. 

خطبه‌هاي توحيدي امام اول شيعيان در نهج‌البلاغه همه را به شگفتي واداشته است. دعاها و مناجات‌هاي رسيده از آن امامان معصوم(عليهم‌السلام) مانند دعاي كميل، ابوحمزه ثمالي، مناجات شعبانيه و امثال آنها، آبشخور زلال توحيد و شيوه صحيح راز و نياز با پروردگار يكتاست. در اصول مذهب شيعه، «توحيد» اصل نخست است و همه چيز بر محور يكتاپرستي مي‌چرخد.

همين آموزه‌هاي توحيدي  هر فرد شيعه را ملزم مي‌كند تا از غير خدا دوري جويد و شائبه‌هاي شرك را از خود دور كند، اما در ميان فرقه‌هاي مسلمان، «وهابيت» ـ‌‌كه اصالت و ريشه‌اي ندارد‌ـ ‌در اخلاص توحيدي شيعه ترديد افكنده و عقايدي نظير؛ شفاعت، زيارت، توسل و مانند آن را اعمالي شرك‌آميز معرفي كرده و شبهه‌هاي بي‌اساس را وارد ساخته‌اند‌. دانشمندان شيعه و حتي برخي عالمان منصف و حقيقت‌طلب اهل سنت به اين تهمت‌ها و شبهه‌ها پاسخ گفته و آثار گران‌سنگي پديد آورده‌اند.

باورهاي شيعي، آموزه‌هايي ناب از اسلام محمدي(ص) محسوب مي‌شوند كه به وسيله ائمه معصومين(عليهم‌السلام) تبيين شده‌اند و تفسيري رسا از قرآن كريم و رفتار و گفتار پيامبر گرامي اسلام(ص) است كه ‌آدمي را به سوي سعادت و كمال سوق مي‌دهد.

در طول تاريخ پاره‌اي از فرقه‌ها يا كج‌فهمان به اين تبيين و تفسيرها خرده گرفته و جاهلانه بر عقايد شيعه، طعن زده‌اند. از اين‌رو، عالمان شيعه با دست مايه‌هايي قوي از قرآن، روايت، تاريخ و ديگر علوم نقلي و عقلي، به وظيفه مرزباني از حريم عقايد ناب اسلامي برآمده‌اند و آثار بديع و عميقي نگاشته‌اند.

يكي از اين آثار، مجموعه پنج جلدي «تبيين باورهاي شيعي» است كه در آن آيت‌الله سيدحسن طاهري خرم‌آبادي در پنج موضوع «توحيد و زيارت؛ عدم تحريف قرآن؛ دعا و توسل؛ تبرك و قبور، شفاعت» 
باورهاي شيعي را با مدد جستن از قرآن و احاديث و نيز با استفاده از منابع كهن و دست اول اهل سنت، تبيين كرده است. از اين رو، نگاهي به اين كتاب مي‌اندازيم.

توسل چيست؟
«توسل» به معناي واسطه قرار دادن شيء يا شخصي براي وصول به مطلوب با استفاده از همه اسباب و وسايل عادي و غير عادي است، ولي در اينجا مقصود آن است كه فردي كه داراي مقام، جاه و منزلتي نزد خداوند است، واسطه و شفيع نزد او قرار داده شود و به واسطه او انسان به مطلوب خود نايل شود؛ همان‌گونه كه نزد سلطان و صاحبان قدرت، خواص و نزديكان او واسطه قرار داده مي‌شوند و اين بر دو نوع است. نخست، اين كه به شخصي كه واسطه است مراجعه شود و از او درخواست وساطت و شفاعت شود كه در بسياري از وساطت‌ها معمولا‌ چنين است. استغاثه و توسل به اولياي خداوند و طلب حاجت و شفاعت از آنها از همين قسم است، يعني از آنها مي‌خواهيم كه دعا كنند و از خداوند حاجت‌ها و حل مشكلات ما را بخواهند و اين قسم، در بحث استغاثه و طلب حاجت از اولياي خدا در همين اثر بررسي شده و در بحث طلب شفاعت نيز براي گناهان مطرح مي‌شود.

نوع دوم اين است كه شخص، حاجت خود را به طور مستقيم به خداوند عرضه مي‌دارد، ولي مقام و منزلت واسطه را مطرح مي‌كند و به عنوان مثال عرض مي‌كند: خدايا! به حرمت و مقام و منزلت رسول خدا حاجت مرا برآورده فرما! آن چه در اين كتاب مورد بحث است، همين قسم دوم است.

وهابي‌ها اين نوع را هم شرك شمرده يا آن را غير مشروع دانسته‌اند. بعضي هم آن را در مورد پيامبر(ص) جايز دانسته‌اند؛ البته اگر حديثي كه در اين مورد رسيده است، صحيح باشد. برخي هم جواز آن را ويژه حال حيات دانسته و در مورد اموات، غير جايز شمرده‌اند.

چاپ چهارم كتاب «دعا و توسل» در شمارگان 1000 نسخه، 152 صفحه و بهاي 22000 ريال راهي بازار نشر شد.