اربعين در حادثه كربلا يك شروع بود؛ يك آغاز بود. بعد از آن كه قضيه كربلا انجام گرفت - آن فاجعه بزرگ اتفاق افتاد - و فداكارى بى‌نظير اباعبداللَّه (عليه‌السّلام) و اصحاب و ياران و خانواده‌اش در آن محيط محدود واقع شد، حادثه اسارت‌ها پيام را بايد منتشر مي‌كرد و خطبه‌ها و افشاگرى‌ها و حقيقت‌گويى‌هاى حضرت زينب (سلام اللَّه عليها) و امام سجاد (عليه الصّلاة و السّلام) مثل يك رسانه پر قدرت بايد فكر و حادثه و هدف و جهت‌گيرى را در محدوده وسيعى منتشر مي‌كرد؛ و كرد.
خاصيت محيط اختناق اين است كه مردم فرصت و جرئتِ اين را پيدا نمي‌كنند كه حقايقى را كه فهميده‌اند در عملِ خودشان نشان بدهند؛ چون اولاً دستگاه ظالم و مستبد نمي‌گذارد مردم بفهمند و اگر فهم مردم از دست او خارج شد و فهميدند، نمي‌گذارد به آنچه فهميده‌اند، عمل كنند. در كوفه، در شام، در بين راه، خيلى‌ها از زبان زينب كبرى (سلام اللَّه عليها) يا امام سجاد (عليه الصّلاة و السّلام) يا از ديدن وضع اسرا، خيلى چيزها را فهميدند، ولى كى جرئت مي‌كرد، كى توانايى اين را داشت كه در مقابل آن دستگاه ظلم و استكبار و استبداد و اختناق، آنچه را كه فهميده است، بروز دهد؟ مثل يك عقده‌اى در گلوى مؤمنين باقى بود. اين عقده روز اربعين اولين نِشتر را خورد؛ اولين جوشش در روز اربعين در كربلا اتفاق افتاد.
مرحوم سيد بن طاووس - و بزرگان - نوشته‌اند كه وقتى كاروان اسرا، يعنى جناب زينب (سلام اللَّه عليها) و بقيه در اربعين وارد كربلا شدند، در آنجا فقط جابر بن عبداللَّه انصارى و عطيه عوفى نبودند، «رجال من بنى هاشم»؛ عده‌اى از بنى هاشم، عده‌اى از ياران بر گرد تربت سيدالشهداء جمع شده بودند و به استقبال زينب كبرى آمدند. شايد اين سياستِ ولايى هم كه زينب كبرى اصرار كرد كه برويم به كربلا - در مراجعت از شام - به خاطر همين بود كه اين اجتماع كوچك اما پرمعنا، در آنجا حاصل شود. حالا بعضى استبعاد كردند كه چطور ممكن است تا اربعين به كربلا رسيده باشند. مرحوم شهيد آيةاللَّه قاضى يك نوشته مفصلى دارد، اثبات مي‌كنند كه نه، ممكن است كه اين اتفاق افتاده باشد. به هر حال آنچه در كلمات بزرگان و قدماء هست، اين است كه وقتى زينب كبرى و مجموعه اهل بيت وارد كربلا شدند، عطيه عوفى و جناب جابر بن عبداللَّه و رجالى از بنى هاشم در آنجا حضور داشتند. اين نشانه و نمونه‌اى از تحقق آن هدفى است كه با شهادت‌ها بايد تحقق پيدا مي‌كرد؛ يعنى گسترش اين فكر و جرئت دادن به مردم. از همين جا بود كه ماجراى توابين به وجود آمد؛ اگر چه ماجراى توابين سركوب شد؛ اما بعد با فاصله كوتاهى ماجراى قيام مختار و بقيه آن دلاوران كوفه اتفاق افتاد و نتيجه در هم پيچيده شدن دودمان بنى‌اميه ظالم و خبيث بر اثر همين شد. البته بعد از او سلسله مروانى‌ها آمدند؛ اما مبارزه ادامه پيدا كرد؛ راه باز شد. اين خصوصيت اربعين است.*
* از بيانات آيت‌الله سيدعلی خامنه‌ای در ديدار جمعى از مردم آذربايجان شرقی - 1387/11/28 / ماخذ: پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار رهبر معظم انقلاب اسلامي - مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی
جمعه ۲۳ دی ۱۳۹۰ - ۰۰:۰۰
نظر شما