به گزارش خبرگزاری کتاب ایرن(ایبنا) به نقل از نیویورک تایمز، این شاعر سرشناس که از سوی کمیته نوبل برای «شعری که با دقتی آهنین اجازه می دهد متون تاریخی و زندگینامه ای به سطح روشنایی برسند و ذرات واقع گرایانه انسانی عیان شوند» به عنوان برنده این جایزه انتخاب شد؛ درگذشت. 

او در حالی که 88 سال داشت دیروز بر اثر سرطان ریه در شهر کراکوف لهستان درگذشت. 

او در زمانی که مجموعه نه چندان بزرگی از کارهایش را خلق کرده بود، برنده جایزه نوبل شد و پنجمین چهره لهستانی بود که موفق به کسب این موفقیت بین المللی می شد. در آن زمان تنها حدود 200 قطعه از اشعار وی به صورت متناوب منتشر شده بود و تا آخر زندگی اش او شمار این اشعار را به حدود 400 شعر رساند. 

به گفته استانیسلاو بارانسکا که بیشتر اشعار این بانوی شاعر را به انگلیسی ترجمه کرده خانم شیمبورسکایا به شدت از زندگی خصوصی اش حفاظت می کرد و اهل عمومی کردن زندگی اش نبود و همین موجب شده بود تا در محدوده خاصی باقی بماند. 

شیمبورسکایا بیشتر زندگی اش را در موقیعتی متوسط در شهر دانشگاهی کراکوف گذراند و با مجله ادبی «زندگی ادبی» همکاری کرد. او هر چند سال یک بار، مجموعه ای کم حجم از اشعار جدیدش را منتشر می کرد. 

با این حال او در میان مردم کشورش بسیار محبوب بود و اشعارش از نظر سبک و زبان بسیار شفاف بودند اما بازیگوشی های زبانی او و سعی اش در ساخت کلمات جدید موجب می شد تا ترجمه آثار او به دیگر زبان ها دشوار شود. 

بیشتر اشعار او متفکرانه و عمیق بود اما مفاهیمی چون مرگ، شکنجه، جنگ و هیتلر که حمله او به لهستان در سال 1939 موجب جنگ جهانی دوم در اروپا شد، در اشعارش به کرات مطرح شده است.
نخسیتن تجربه های این بانوی شاعر به سبک رآلیسم سوسیالیستی بود و نخستین مجموعه اشعارش که مربوط به دوره استالینیستی است با عنوان «این چیزی است که ما برایش زندگی کردیم» در سال 1952 منتشر شد. یک مجموعه ایدئولوژیکی دیگر را او دو سال بعد منتشر کرد که با عنوان «سوال هایی از خودم» منتشر شد. 

سال ها بعد او در مصاحبه ای گفت وقتی جوان بودم در دوره ای به کمونیسم اعتقاد داشتم، اما خیلی زود فهمیدم این باور صحیح نیست ولی هیچگاه سعی نکردم از این واقعیت که زمانی به آن باور داشتم فرار کنم. 

تا سال 1957 او هم از کمونیسم و هم از اشعار اولیه اش فاصله گرفت و دهه ها بعد، در جنبش همبستگی علیه دولت کمونیست لهستان فعالیت کرد. در دوره مبارزه در سال 1981 او اشعاری را با نام مستعار در مطبوعات زیرزمینی منتشر می کرد. 

با این حال او اصرار داشت که اشعارش بیش از این که سیاسی باشد، بازتاب دهنده افکار شخصی اوست و در مصاحبه ای با نیویورک تایمز پس از کسب جایزه نوبل در سال 1996 گفت اشعار من صرفا سیاسی نیستند، آنها بیشتر به مردم و زندگی شان می پردازند. 

خانم شیمبورسکا در 2 جولای 1923 نزدیک پوزنان در غرب لهستان متولد شده بود. او وقتی 8 ساله بود همراه خانواده اش به کراکوف نقل مکان کرد و در دوره اشغال کشورش توسط نازی ها، او مخفیانه درس خواند تا با خطر دستگیری توسط نازی ها روبه رو نشود. بعدها او در دانشگاه کراکوف به تحصیل در رشته ادبیات و علوم اجتماعی پرداخت. 

او یک بار ازدواج کرد که منجر به جدایی شد و شریک زندگی بعدی اش کرنل فیلیپوویچ را در سال 1990 از دست داد. او هرگز بچه دار نشد و هیچ یک از اعضای خانواده اش زنده نمانده اند. 

چسلاو میلوش دیگر لهستانی برنده جایزه نوبل در سال 1980 خانم شیمبورسکا را فردی خجالتی و متواضع نامیده و گفته است برای او دریافت جایزه نوبل از این نظر هولناک بود که او را به شخصیتی شناخته شده بدل کرد. 

«اینجا» یکی از آخرین مجموعه شعرهای اوست که سال پیش به زبان انگلیسی ترجمه شد. 

گزارشگر: مازیار معتمدی