ناگهان برف
به حکم غریزه سکان هواپیما را محکم‌تر گرفته بود. چیزی که او آن را درک نمی‌کرد به سویش می‌آمد و پله‌رن همچون حیوانی که بخواهد بجهد عضلاتش را منقبض کرده بود. هرچند، تا جایی که چشم کار می‌کرد، همه چیز آرام بود، آرامِ آرام، اما به‌واسطه قوه‌ای مجهول و تیره، درهم فشرده بود.
ناگهان همه‌چیز تیره و آشکار شد؛ قله‌ها و سلسله جبال به صورت دماغه‌های تیز کشتی‌ای شدند که باد تندی را که از روبرو می‌وزید می‌شکافتند. این قله‌ها و سلسله جبال گرد او می‌گشتند و مانند رزم‌ناوها در جنگ دریایی، خطی گرد او می‌کشیدند. بی‌رنگی شامگاهان با هوا می‌آمیخت، می‌چرخید و برمی‌خاست و بر فراز برف‌ها چادر می‌کشید. پله‌رن روی گردانده بود تا ببیند مگر راه بازگشتی هست. به خود لرزیده بود. پس پشت او تمامی کوردیلرا سخت در جنبش و تکاپو بود.
« از دست رفتم!»
برقله‌ای پیشاروی او برف چرخید و به هوا خاست- گویی آتش‌فشانی از برف بود. سمت راست پله‌رن قله‌ای دیگر روبه هوا منفجر شد و یکایک، همه قله‌ها زیرآتش سپید می‌لرزیدند، گویی پیامبری ناپیدا دست برآن سوده و همه را مشتعل ساخته بود. آنگاه نخستین هجوم سخت باد برف‌آلود ناگهان آغاز شد و تمامی‌‌کوه‌های گرداگرد خلبان به لرزه درآمد.
........................................
صفحه 21/ پرواز شبانه/ نوشته آنتوان دوسنت اگزوپری/ ترجمه پرویز داریوش/ انتشارات امیرکبیر/ چاپ اول/ سال 1390/ 95 صفحه/ 1650 تومان
چهارشنبه ۱۶ فروردین ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما