وقتي زود رسيديم
وقتی برای اولین بار به خانه کینکل دعوت شدیم، از همان ابتدای ورودمان افتضاح شروع شد. ما زودتر از ساعت موعود وارد شدیم و بچه‌های کینکل با صدای زیر با یکدیگر مشغول جنگ و نزاع بودند که کدام‌یک باید میزشام را جمع کنند. کینکل در حالی که هنوز مشغول جویدن بود با رویی گشاده وارد شد و با خنده‌اش می‌خواست ناراحتی‌اش را از زود آمدن ما پنهان کند. زومرویلد هم آمد، چیزی نمی‌جوید، ولی دست‌هایش را به هم می‌مالید و لبخندی باز به لب داشت. بچه‌های کینکل چنان جنجالی در پشت صحنه راه انداخته بودند که با خنده کینکل و قیافه زومرویلد به هیچ وجه تناسبی نداشت. از پشت درهای بسته صدای سیلیکه صدای وحشیانه‌ای است، می‌شنیدیم و من می‌دانستم که نزاع شدیدتر از قبل ادامه دارد. در کنار ماری نشسته بودم و جنجال پشت صحنه تعادلم را از میان برده بود و پشت سر هم سیگار می‌کشیدم. در این حال زومرویلد با ماری صحبت می‌کرد و هیچ‌گاه لبخند بخشاینده و بزرگوارانه‌اش از لبش دور نمی‌شد. ما برای اولین بار پس از فرارمان دوباره به بن آمده بودیم. ماری از فرط التهاب و همچنین احساس احترام و غرور رنگش پریده بود و من موقعیت او را خوب درک می‌کردم. ماری می‌خواست دوباره با کلیسا آشتی کند و زومرویلد نسبت به او با مهربانی رفتار می‌کرد. زومرویلد و کینکل کسانی بودند که ماری با احترامی آمیخته با ترس به آن‌ها نگاه می‌کرد. ماری مرا به زومرویلد معرفی کرد و وقتی دوباره نشستیم، زومرویلد گفت:« شما با شنیرهای معروف که با زغال سنگ سرو کار دارند، نسبتی دارید؟» این سوال مرا سخت ناراحت کرد. او دقیقاً می‌دانست که من با آن‌ها نسبت دارم.
صفحه 91/ عقاید یک دلقک/ نوشته هاینریش بل/ ترجمه شریف لنکرانی/ انتشارات امیرکبیر/ سال 1390/ 272 صفحه/ 4500 تومان
پنجشنبه ۳۱ فروردین ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما