به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)، نشست نقد مجموعه شعر «دسته گل را به آب بايد داد»، سروده علي فردوسي، عصر ديروز، ‌29 فروردين، با حضور بهروز ياسمي و  مريم جعفري‌آذرماني در سراي اهل قلم برگزار شد. 

در اين جلسه ابتدا ياسمي با اشاره به پاره‌اي ايرادات تكنيكي اين مجموعه شعر توضيح داد: در اين مجموعه در نوع تصويرسازي، هماهنگي رديف و قافيه و پاره‌اي موارد ديگر مقداري تسامح صورت گرفته است.

وي در ادامه با اشاره به برخي اختصاصات غزل فارسي از ديرباز تاكنون گفت: وحدت دروني از دير باز در غزل فارسي وجود داشته است و اگر بپذيريم كه بيت، واحد شعر فارسي است، بايد بدانيم كه از اولين روزهاي شكل‌گيري شعر كلاسيک فارسي، وحدت دروني در شعر به سرانجام مي‌رسيده. در دوران مشروطه اين يكپارچگي و وحدت دروني به اعتبار كارهاي سياسي آن سال‌ها، در طول اثر منتشر مي‌شود؛ حتي قصيده فاخري مانند «دماوند» ملک‌الشعراي بهار، از ابتدا روند دراماتيک را در خودش حفظ مي‌كند. 

اين منتقد در ادامه افزود: در شعر نيما اين يكپارچگي قدرت بيشتري گرفت،‌ تا غزل امروز كه يكپارچگي در آن اجتناب ناپذير است. بر اين اساس واضح است كه بيتي خارج از منظومه غزل نبايد در آن گنجانده شود؛ اگر چه شاه بيت غزل باشد.
 
ياسمي در ادامه خاطرنشان كرد: ايراد برخي از غزل‌هاي اين كتاب متوجه بيتي است كه در ساختار غزل وقفه ايجاد كرده و مانع يكپارچگي و وحدت دروني شده است.

در ادامه اين نشست، مريم جعفري‌آذرماني گفت:‌ مي‌توان به اندازه تمام شاعران، زبان و انديشه منحصر به فرد داشت و يكي از دلايلي كه سبب رخ ندادن اين اتفاق مي‌شود، آن است كه شاعر با خودش زياد خلوت نمي‌كند؛ البته اين خلوت به معناي عزلت نيست؛ بلكه محيطي ذهني است كه موقعيت‌ها و حرف‌هايي را به صورت شعر بيان مي‌كند و اگر شاعري اين خلوت را بشناسد، محال است كه اثرش تفاوتي با ديگري نداشته باشد. 

وي در ادامه اين‌گونه توضيح داد: متاسفانه اين روزها مي‌بينيم كه شاعران بسيار به يكديگر شبيه هستند، ‌در حالي كه شاعر بايد خود را بشناسد و بداند كه چه انديشه‌اي در ذات او شكل گرفته و آن را با خواندن و نوشتن بسيار تقويت كند. حالا چه در اشعار عميق و عرفاني و چه در شعرهاي كوچه بازاري كه هر كدام اهميت خود را دارند. 

آذرماني در ادامه يادآور شد: شاعر اگر ذاتا شاد يا غمگين است بايد شعري متناسب با احوال خود بگويد؛ ‌از شاعراني مانند حافظ گرفته تا منزوي، همه يک صفت شاعري دارند و آن هم خودشناسي است؛‌ شاعراني هستند كه در بدترين موقعيت‌هاي اجتماعي جامعه، شعر شادي‌آور و تاثيرگذار گفته‌اند و متهم به آنند كه چرا ذهنيت اجتماعي ندارند، ولي واقعيت اين است كه آنان به دليل صداقتي كه داشته‌اند، در ذهن‌ها باقي مانده‌اند. 

اين شاعر در ادامه توضيح داد: علي فردوسي شاعري است كه هنوز در انتخاب زبان و انديشه خود ترديد دارد؛ ‌اگر چه با استفاده از واژه‌ها و وزن‌ها مي‌توان گفت كه به راحتي شعر مي‌گويد، ولي اين طبع روان و غزل‌پردازي موهبتي است كه با اندكي تمركز مي‌تواند شعرهاي دقيق‌تر و جدي‌تري به وجود بياورد. 

وي در ادامه با خوانش برخي اشعار اين مجموعه به بيان برخي اختصاصات و پاره‌اي ايرادات تكنيكي آن‌ها پرداخت. 

مجموعه شعر «دسته گل را به آب بايد داد»، سال گذشته (1390)، ‌از سوي انتشارات «رسانه ارديبهشت» راهي بازار كتاب شد. 

كتاب «دسته گل را به آب بايد داد» دربرگيرنده اشعاري در قالب غزل با موضوعات مذهبي، اجتماعي و عاشقانه است و در سال گذشته (1390)، از سوي انتشارات «هنر رسانه و ارديبهشت» منتشر شده است.