به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا) سيد ناصر حسيني‌پور، نويسنده كتاب «پایي كه جا ماند» بعد از ظهر امروز (14 اردیبهشت) در محل بیست‌وپنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران و در جمع خبرنگاران اظهار كرد: من در دوران جنگ ديده‌بان بودم. تفتوت يك ديده‌بان با رزمنده عادي آن است كه خيلي حساب شده و دقيق گزارش‌ها را تحويل می‌دهد. به همين دليل در دوران اسارتم سعي كردم تمام حوادث مهم را بدون كم و كاست در قالب يادداشت‌هاي روزانه بنویسم.
وي ادامه داد: من اين يادداشت‌ها را بر روي كاغذ‌هاي سيمان، زرورق سيگار و حواشي روزنامه‌هاي عراقی مي‌نوشتم. وقتي به ايران آمدم اين يادداشت‌ها تنها يادگارم از دوران اسارت بود كه آن‌ها را در 20 برگ كوچك نوشته بودم تا با مرور آن‌ها براي اطرافيانم تعريف كنم كه در دوران اسارات و اردوگاه‌‌هاي عراق چه بر اسرا گذشت. اين يادداشت‌ها تنها خاطرات 200 روز از 880 روز اسارت من است که برايم جذابيت بيشتري داشتند.
وي درباره تغييرات كتابش در چاپ‌هاي بعدي گفت: 12 پاورقي و چند خط از خاطرات را كه پس از مطالعه كتاب به ياد آوردم، بايد اضافه شوند. البته اين نكات را نوشته‌ام و براي چاپ‌هاي بعدي به ناشر داده‌ام.
حسيني‌پور در اين باره كه آيا در آينده كتاب ديگري خواهد نوشت افزود: نه گمان نمي‌كنم كه كتاب ديگري بنويسم. در حال حاضر تلاشم اين است كه با ديگر دوستانم كه در حوزه ثبت خاطرات به تازگي كار خود را آغاز كرده‌اند همكاري كنم.
وي گفت: وقتي كتاب «پایی که جا ماند» را می‌نوشتم فكر مي‌كردم اين اثر در يك يا دو سال 3 بار تجديد چاپ شود اما بعد از 3 ماه ونيم به چاپ نوزدهم رسيد. اين اتفاق بر روي همشهريانم و به ويژه دوستانم تاثير‌گذار بود، تا آنجا كه‌آن‌ها هم تشويق به نوشتن خاطرات خود شدند.
حسيني‌پور افزود: من در حد بضاعتم براي نگارش كتاب به دوستانم كمك مي‌كنم و اكنون نيز بر چهار كتاب كه توسط دوستانم نوشته مي‌شوند نظارت دارم. در واقع اين كتاب باعث ايجاد انگيزه براي ثبت خاطرات آن‌ها شد.
کتاب «پایی که جا ماند» توسط انتشارات سوره مهر در نمایشگاه کتاب تهران عرضه شده است.
نظر شما