این عضو هیات علمی دانشگاه هنر به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: این مقوله بیشتر به وجود نداشتن منابع کافی در ایران است، متاسفانه منابع و مکتوباتی که هنر و همچنین هنر معاصر هند را به طور فراگیر معرفی کند، هنوز وارد ایران نشده است. البته ممکن است اکثر این کتاب‌ها توسط انتشارات منطقه‌ای هند منتشر شده باشد ولی به دلیل شرایط ویژه این ناشران ورود کتاب‌ها به ایران سخت می‌شود.

وی افزود: نکته مهم بعدی توجه دانشجویان است. در حال حاضر خوشبختانه عموم دانشجویان هنر، به هنر چین توجه دارند و روی آن کار می‌کنند، اما برای هنر هند این توجه وجود ندارد. در این میان توجه خود استادان دانشگاه هم مقوله بسیار مهمی است، چرا که توجه استادان در نهایت توجه دانشجویان را هم باعث خواهد شد؛ به عنوان مثال برای خود من بسیار مهم است که از فرهنگ و هنر یک کشور شرقی علاوه بر غربی‌ها اطلاع حاصل کنم و و در راستای تلاش‌های من در این راه دانشجوهای من هم توجه بیشتری به این ماجرا از خود نشان می‌دهند.

کامرانی درباره چگونگی جست‌وجوی منابع هنر معاصر هند، گفت: متاسفانه بیشتر منابع به صورت اینترنتی است ولی در اینترنت هم به صورت فراگیر مقالات تخصصی وجود ندارد. در حال حاضر بیشترین حجم مطلب درباره هنر و هنرمندان معاصر هند را می‌توان در میان صفحات کتاب‌های پژوهشی هنر معاصر در غرب یافت، که همیشه مطالبی درباره هنر معاصر هند هم دارند. همچنین می‌توان از طریق جست‌وجو در صفحات اینترنتی گالری‌های هندی و مطالعات میدانی روی گالری‌ها و تحلیل آثار معرفی شده در این صفحات، به یک درک نسبی در مورد هنر معاصر هند رسید.

وی در پاسخ به این سوال که عدم معرفی مناسب هنر معاصر هند تا چه میزان به نداشتن ارتباط مناسب دانشکده‌های هنری ایران و هند بستگی دارد، گفت: به طور کل ارتباط آکادمیک تاثیر زیادی بر معرفی فرهنگ و هنر کشورهای مرتبط با همدیگر خواهد گذاشت. در حال حاضر متاسفانه این ارتباط مابین دانشکده‌های هنری ایران و هند بسیار ضعیف است و این مساله با توجه به حوزه زبانی مشترکی که دو کشور با هم دارند، بسیار عجیب به نظر می‌رسد.

کامرانی در ادامه گفت: به دلیل آن‌که خود من در جریان ارتباط با دانشکده‌های هنری هند بودم، لازم است بیان کنم که  این ارتباط بسیار ضعیف در حد نقاشی سنتی محدود مانده است، همین مساله باعث شده که هنوز به طور فراگیر روی هنر معاصر هند کار نشود. همچنین نمایشگاه‌های مفصل و مهمی هم درباره هنر معاصر ایران در هند برگزار نشده است. البته یک نمایشگاه چند سال پیش از طرف موزه هنرهای معاصر به شکل ویدیو آرت در هند از هنرمندان ایرانی چون خسرو خسروی و چند نفر دیگر، برگزار شد.

این طراح و نقاش معاصر در ادامه به نظر انتقادی خود نسبت به کتاب‌هایی که تاکنون درباره زیبایی‌شناسی و هنر کلاسیک و قدیم هندی منتشر شده است، اشاره کرد و گفت: خوشبختانه کتاب‌های مناسبی درباره هنر و زیبایی‌شناسی کلاسیک هند از طرف نظریه‌پردازان و فیلسوفان هنر به رشته تحریر درآمده که در ایران هم ترجمه و چاپ شده‌اند، اما متاسفانه در این میان خود نگارگری هند آن‌چنان که باید مورد توجه قرار نگفته است. به عنوان مثال کتاب «مرقع گلشن راز» در کاخ گلستان موجود است که در آن چند اثر از هنرمندان هندی هم کار شده است، اما هنوز کسی به طور مشخص روی آن کار نکرده که چه ارتباطی میان هنرمندان مختلف در این کتاب بوده و یا این کتاب بینافرهنگی چگونه تولید شده است.

کامرانی در پایان گفت: به هر حال تاثیرات دو فرهنگ هند و ایران محدود به یک زمان نبوده است، بلکه در دوران‌ها و زمان‌های مختلف این تاثیر وجود داشته است، اما هرچه به زمان معاصر نزدیک می‌شویم، متاسفانه منابع برای این ارتباط کمتر و کمتر می‌شود. امیدوارم که محققان روی این ارتباط بیشتر تلاش کنند، البته برگزاری بیشتر و بهتر، همایش‌هایی چون «هفته‌ فرهنگی کشور هند در ایران» می‌تواند کمک‌ شایانی در برقراری ارتباط بهتر فرهنگی باشد.

بهنام کامرانی نقاش و طراح معاصر، دکترای پژوهش هنر دارد و هم‌اکنون عضو هیات علمی دانشگاه هنر تهران است. او تاکنون نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری را در ایران و کشورهای دیگر برگزار کرده و عضو هيات انتخاب و دبير همايش نمايشگاه‌های هنر جديد، است.

کامرانی نویسنده کتاب «كارگاه نقاشی هنرستان» است و به مدت دو سال روی کتابی درباره «طراحی معاصر ایران» کار کرده که در آینده‌ای نزدیک منتشر خواهد شد.