به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به شیراز، محسن سلیمانی در ابتدای این نشست با اشاره به چیستی داستان نویسی گفت: داستان نویسی مانند سوار شدن به اتوبوس است که فقط تعداد کمی از افرادی که سوار شده اند تا آخر خط با اتوبوس می روند. افراد زیادی داستان می نویسند اما تعداد محدودی از آن ها در این حوزه باقی می مانند.

وی ادامه داد: افرادی که داستان نویسی را آغاز می کنند، گاهی به واسطه آشنایی با برخی افراد ديگر این کار را انجام می دهند یا به دلیل حضور در محافل ادبی یا مسابقه ای و به همین دلیل ماندگاری طولانی مدتی در این حوزه ندارند.

سلیمانی با بیان این که برخی از نویسندگان بعد از 30 سال هنوز در حوزه داستان نویسی فعالند، عنوان کرد: البته بسیاری از نویسنده های قدیمی در حوزه ادبیات فعال نمی کنند و به کار دیگری مشغولند.

وی اظهار کرد: برای این که نوشتن برای هر نویسنده ای مهم باشد، باید فکر کنند که داستان نویسی مهم‌ترین کار دنیا است. شاید برخی بگویند نويسندگي مهم‌ترین کار نیست اما برای یک نویسنده باید مهم باشد، زيرا در غیر این صورت، اثر خوبی تولید نمی شود و داستان نویسی به صورت یک انگیزه زودگذر و آنی درمي آيد؛ انگیزه ای دم دستی که به مرور زمان کمرنگ خواهد شد. در این میان فقط انگیزه های قوی باقی می مانند.

وی با بیان این که هر فردی در طول عمرش می تواند یک رمان بنویسد، گفت: افراد می توانند زندگی خود را در قالب زندگینامه یا یک رمان بنویسند اما نوع نگارش این آثار مهم است.

سلیمانی درباره ملزومات خاطره نویسی نيز توضیح داد: فردی که خاطرات یا زندگینامه اش را می نویسد، باید توجه داشته باشد که یک متن معمولی در مقابل خواننده قرار ندهد، زیرا این متن خسته کننده است. به همین دلیل باید شکل جدیدی به آن بدهد. یعنی برخی بخش ها را پررنگ تر کند یا عناصری از تخیل را به آن بیفزاید.

در بخش دیگر این نشست، شهریار عباسی نیز در سخنانی گفت: برای این که در حوزه داستان نویسی فرد فعالی باشیم، نیازمند یک نقشه و دیدگاه اولیه هستیم؛ این که داستان چگونه آغاز شود یا شخصیت پردازی آن چگونه باشد.

وی افزود: فعالیت در این حوزه نیازمند دانش و ممارست است و افرادی که می خواهند در حوزه ادبیات و داستان نویسی موفق باشند، باید از دانش بالایی برخوردار باشند.

عباسی با بیان این که افراد بسیاری می توانند کتاب بنویسند، عنوان کرد: برای این که یک صفحه کتاب بنویسید، باید دانش بالایی داشته باشيد، زیرا فرهنگ ما شفاهی است و آثار مکتوب در فرهنگ ما به بلوغ کافی نرسیده است.

وی اظهار کرد: داستان همیشه در دل واقعیت است و از آن سرچشمه می گیرد و معمولا تجربه دیده ها و شنیده ها داستان را می سازد. در این میان، برای تبدیل واقعیت ها باید اول گوش ها را تیز کرد و خوب شنید و پس از آن خوب دید.

عباسی از کتاب خواندن به عنوان یکی دیگر از مولفه های تاثیرگذار در حوزه داستان نویسی نام برد و ادامه داد: فردی که می خواهد در حوزه داستان نویسی فعالیت کند، باید کتاب های زیادی خوانده باشد و یک قصه خوان حرفه ای باشد. واقعیت این است که نگارش داستان مانند دوخت یک لباس است. یک خیاط با در اختیار داشتن یک پارچه و فن خیاطی می تواند لباسی زیبا بدوزد. یک نویسنده خوب نیز می تواند با در اختیار داشتن اطلاعات خوب و کافی داستان خوبی بنویسد.

عباسی اظهار کرد: بسیاری از اندیشمندان معتقدند که تمام دانش بشر روایی نیست و باید در این حوزه بیشتر مطالعه کرد تا موفق تر بود.

وی با بیان این که برای نویسنده شدن باید دقیق تر از افراد معمولی بشنوید، ببینید و کتاب بخوانید، گفت: یک نویسنده باید به قدرت تخیل خود اعتماد کند. نویسندگی کار سختی است و تداوم آن کار سخت تری است و به علاقه و ممارست ویژه نياز دارد.

عباسی افزود: استعداد یکی دیگر از مولفه هایی است که باید وجود داشته باشد تا بتوانیم نویسنده خوبی شویم. فردی که در وجود خود استعداد نویسندگی دارد، می تواند پس از چند تجربه کوتاه و نظرسنجی از افراد متخصص، داستان نویسی را به صورت حرفه ای دنبال کند.

مراسم اختتامیه جایزه ملی ادبی شیراز اکنون در تالار حافظیه ساختمان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با حضور نویسندگان و فعالان حوزه ادبیات اکنون در حال برگزاری است.