حکایت و تمثیل
مردی خام، روزی از حاتم پرسید: تو از کجا می‌آوری که شب و روز و روز و شب در حال بخشیدنی؟ حاتم گفت: تا وقتی که جان دارم، زاد و توش من از کیسه خدا می‌رسد، من از کیسه او می‌بخشم نه از خودم.
مرد گفت: بلکه من فکر می‌کنم که تو از آن مالِ مردمخوارانِ مکار باشی، این بی‌حساب بخشیدنت هم به خاطر آن است که بادآورده را باد می‌برد، اگر خودت کار کرده بودی و عرق ریخته بودی، این‌گونه چوب حراج بر مالت نمی‌زدی. نان مسلمانان را می‌دزدی و بعد، نان دزدی را می‌بخشی.
حاتم گفت: این عزیز! مالِ تو را که نبرده‌ام؟
مرد گفت: نه.
حاتم گفت: پس لابد تو مسلمان نیستی که مالت را نبرده‌ام.
مرد گفت: این همه حجت و برهان نیاور، که حجت و برهان، روپوشِ طغیان نمی‌شود.
حاتم گفت: چگونه حجت و برهان نیاورم که خدا از ما حجت و برهان می‌خواهد؟
مرد گفت: حجت و برهان چیزی است و این حرف‌ها که تو می‌گویی چیز دیگری.
سخنان تو کاه روی آب است.
حاتم گفت: سخن را خوارمایه مپندار که سخن از هفت آسمان نازل می‌شود. اگر حلال‌زاده‌ای که هستی، مادرت با سخنی دو جمله‌ای بر پدرت حلال شده است.
مرد گفت: نمی‌شود یک جا نشست و منتظر ماند که از آسمان روزی به دست بیاید.
حاتم گفت: نه تنها روزی من، که روزی همه خلق جهان، از آسمان می‌آید.
مرد گفت: پایت را به ناز دراز کرده‌ای و چشم به روزن دوخته‌ای که روزی از آن پایین بیفتد؟
حاتم گفت: اکنون که سهل است، در شکم مادرم نه ماه، بی‌هیچ دانش و توانی، می‌بودم و آسوده و بی‌خبر، روزی‌ام از روزنه‌ای به من می‌رسید.
صفحات 44 و 45/ دردنامه سالک فکرت/ زهیر توکلی/ شرکت‌های سهامی کتاب‌های جیبی وابسته به موسسه انتشارات امیرکبیر/ چاپ اول/ سال 1391/ 208 صفحه/ 3600 تومان
پنجشنبه ۱۱ آبان ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما