به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در ادامه نشست‌های مربوط به ادبیات غیر ایرانی در سرای دایمی اهل قلم، عصر روز گذشته مجموعه داستان «دلتنگی‌های نقاش خیابان چهل ‌و ‌هشتم» اثر جی‌.‌دی سلینجر، نویسنده امریکایی نقد و بررسی شد.

در این نشست ابتدا احسان عباسلو تاریخچه‌ای از زندگی و فعالیت‌های ادبی سلینجر را برای حاضرین شرح داد. به باور عباسلو، سلینجر در تمامی آثارش با زبانی ساده و کودکانه می‌نویسد.

 وی در این زمنیه توضیح داد: سلینجر نمی‌خواهد از دنیای پاک کودکی و نوجوانی بیرون بیاید. قهرمان‌های او معوملا از همین سنین هستند و زبانش ساده و صمیمی است.

این منتقد تاثیر سالهای بعد از جنگ و همین‌طور تاثیر حضور این نویسنده در جنگ را در آثاری که بعد‌ها خلق کرده واضح دانست. 

همچنین به باور عباسلو فاصله بین انسان‌های پس از جنگ از مفاهیمی است که سلینجر به آن پرداخته است. وی توضیح داد: فاصله بین انسان‌ها و تضادی که آنها با خود و دیگران دارند، از شاخصه‌های آثار سلینجر است.

چیستا یثربی، نویسنده و منتقد ادبی، در ادامه سلینجر را از پیشروان سبک واقع‌گرایی مدرن در ادبیات دانست. 

وی در این زمینه توضیح داد: داستان‌های سلینجر، رندگی آدم‌های امروز است. دیالوگ‌های شخصیت‌ها در آثار او ملموس، امروزی و به شدت کوتاه است و این نویسنده در داستان‌هایش معصومیت درونی تمامی آدم‌ها را علیرغم بدی‌های آنها به تصویر می‌کشد.

یثربی همچنین به طنز در آثار این نویسنده امریکایی اشاره کرد و در مورد آن تصریح کرد: در داستان‌های مجموعه «دلتنگی‌های نقاش خیابان چهل‌ و ‌هشتم»، در تمامی دیالوگ‌ها طنز دیده می‌شود و این طنز تا حد هجو مسائل جاری دنیا پیش می‌رود. اما این طنز بسیار تلخ است و در طناز‌ترین لحظه‌های زندگی، اندوهی خاص را آشکار می‌کند.

به باور یثربی، سلینجر از روان‌شناسی و اصول و قوائدی که تلاش دارند از همه، انسان‌هایی یک شکل خلق کنند،‌ بیزار بوده است و توجه به تفاوت‌های فردی را اصول کار خود قرار داده است.

وی همچنین در مورد تاثیر جنگ بر روی ادبیات سلینجر تاکید کرد: جنگ بسیار به سلینجر آسیب زده است. قصه‌های او نیز در تقابل زیبایی‌هایی زندگی و بدی‌هایی است که در پشت آنها قرار دارد. در داستان‌های او همه ذاتا قابلیت خوب بودن و عملکردن به آرمان‌های دوران کودکی را دارا هستند، اما بدی‌های جهان از جمله مسائلی چون جنگ مانع شده است.

در ادامه این نشست، مینو فرشچی علت علاقه فیلمسازان به آثار سلینجر را دیالوگ‌های "به اندازه" این نویسنده دانست و گفت:‌ سالینجر در یک مرز می‌نویسد. دیالوگ‌های به اندازه، جای کم و لوکیشن محدود و شخصیت‌های اندک در آثار او یکی از دلایلی است فیلمسازان راغب به تهیه آثار سینمایی بر مبنای نوشته‌های او هستند. آدم‌های داستان‌های سلینجر در فضای بسته‌ای زندگي مي كنند، زیاد صحبت نمی‌کنند اما عقاید آنها آشکار می‌شود.

وی همچنین واقع‌گرایی در آثار سلینجر را جالب توجه دانست و گفت:‌ دیالوگ‌های شخصیت‌ها در داستان‌های سلینجر، بسیار واقع‌گرایانه هستند. این امر به گونه‌ای است که خواننده احساس می‌کند، این‌ها مکالمات آدم‌های واقعی هستند. این نویسنده کاملا واقع‌گرا و واقع بین است و آدم ها را همان‌گونه که هستند می‌بیند و می‌نویسد.