پری چل گیس
من و دوستم قاسم از بس با شمشیرهای چوبی‌مان بازی کرده بودیم، خسته شده بودیم. شمشیرها را کنار خود گذاشته و زیر سقف چوبی تالار مرده‌شورخانه پاهای‌مان را دراز کرده بودیم و به کوه بلند «پَراو» که در ادامه به «بیستون» خیره می‌شد، و به کوهی که می‌پنداشتم از نمک پوشیده شده، می‌نگریستیم.
روی بام مرده‌شورخانه قمر تنهایی گلو پر از باد کرده بود و می‌خواند قاسم گفت:
ـ انگار عیدی گرفته است که اینجور می‌خواند!
دستش به طرف گردن رفت و یک مشت شپش جمع کرد و توی خاک‌ها ریخت. برخاست و با کفش‌های پاره و پوره روی شپش‌ها رفت. تمام بدنم خارش گرفت. دست من هم به طرف گردنم رفت و هرچه بود جار کردم و پرسیدم:
ـ راستی چرا بچه پولدارها شپش نمی‌زنند؟
صفحات 25 و 26/ پری چل گیس/ منصور یاقوتی / نشر قطره/ چاپ اول/ سال 1391/ 72 صفحه/ 2500 تومان
پنجشنبه ۳۰ آذر ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما