تاخیر تفکر مرگ آگاهی
هایدگر درباره آخرین امکان وجودی دازاین (مرگ)، بیشتر از هر موضوع دیگری سخن گفته است. در نظر وی مرگ نه به معنای ترک جهان، که به معنای از دست دادن وجود ـ در ـ جهان است. به عبارت دیگر، مرگ برای انسان میرا و پایان و پایان‌پذیر یک معنای وجود شناختی دارد و آن این است که این مرگ یک امکان وجودی برای وجود اوست نه به عنوان یک روش یا شیوه‌ای که مرده با آن بتواند در میان افراد زنده تداوم حیات یافته، همچنان با آنها باشد (اشاره است به تمام آداب و آیین‌هایی که زندگان سال‌ها به یاد مردگان خود به جای می‌آورند و تأثیرات مرگ آنها تداوم می‌یابد. یکی از این تداوم‌ها می‌تواند عمل کردن به برخی توصیه‌های مردگان و برگزاری بزرگداشت‌هایی باشد که برای آنها می‌گیرند. اینها به نظر هایدگر روش‌هایی هستند که مردگان با استفاده از آنها جاودانگی تصنعی خود را پیشاپیش فراهم آورده و تأثیر خود را بر زندگان تحمیل می‌نمایند). به سخن دیگر، از نظر هایدگر، حضور جسد و کالبد مرده و نشانه‌های عینی آن در این جهان برای زندگان خیلی بیشتر از یک شیء مادی بدون حیات است، زیرا وجود چنین جسمی در میان زندگان به عنوان «زنده منفی» تلقی می‌شود زنده منفی کسی است که خود نمی‌تواند از امکانات وجود شناختی جهان بهره‌مند گردد، اما تأثیرات بسزایی در تعاملات وجود شناختی دیگر انسان‌ها با جهان دارد.
صفحات 91 و 92/ تخیل و مرگ در ادبیات و هنر (مجموعه مقالات)/ دکتر علی عباسی/ انتشارات سخن/ چاپ اول/ سال 1391/ 368 صفحه/ 14500 تومان
چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱ - ۱۸:۰۰
نظر شما