راز گیتی
ناچَمان بودم و سرگشته و گوژ
از نگاه گیتی
که به من می‌انداخت.
داوری خواستم از چرخ زمین
او می‌گفت:
گیتی است و نکُند همراهی گاه هموار و گهی ناهموار
بَوِش او این است.
داد بُردم به بلندای سپهر
داد سرود:
گیتی آن عشوه‌گر بی‌انباز
ساز خود کوک کند بی‌کم و کاست،
گه نوازد به فَراز
گه زند رای فرود.
گر که خواهی گیتی
با تو همساز شود،
در فَرازَش تو فرود
در فرودَش تو فَراز.
صفحات 25 و 26/ چشم زاگرس گریان / پیمان پورشکیبایی / انتشارات آشیانه کتاب/ چاپ اول/ سال 1391/ 72 صفحه/ 1800 تومان
دوشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما