معنادرمانی و امید
در اساطیر یونانی از زنی به نام «پاندورا» یاد می‌شود. او نخستین زنی است که بر زمین پاگذاشت. پاندورا در هبوط خود صندوقچه‌ای را به همراه آورد که از گشودنش منع شده بود ولی نافرمانی کرد و صندوقچه را گشود. با باز شدن در صندوقچه تمام بلاهایی که تاکنون گریبان‌گیر انسان بوده است از درون صندوقچه بیرون آمد. تنها امید در ته صندوقچه باقی ماند تا نوع بشر را تسکین دهد (راسی، 1371؛ به نقل از محمدپور، 1384). معنادرمانی این امید را ققنوس‌وار به خدمت می‌گیرد.
فرانکل به این نکته اذعان دارد که گاهی تمرکز و علاقه به ارزش‌ها چیزی جز تقلایی برای مخفی کردن تعارض‌های درونی آدمی نیست، اما اگر هم چنین چیزی صحت داشته باشد، این موارد استثناهایی در درون یک قانون کلی هستند نه خود قانون. وظیفه معنا درمانگر این است که این موانع را تا حد امکان کنار بزند اما به محض روبه‌رو شدن با احساس‌ها و افکار صحیح و اصیل بایستی پویش‌شناسی خود را متوقف کند.
در صورتی که معنادرمانگری به این نکته کلیدی توجه نکند وجود انسان را نادیده گرفته است. به عبارت دیگر آن قسمت سالم انسان که دارای گرایش‌های آرمان‌خواهانه و معناجویانه است و برای غلبه بر تعارض‌های بیمارگونه تلاش می‌کند نادیده انگاشته می‌شود (محمدپور، 1384)
صفحات 72 و 73/ امید و امیدواری/ دکتر علی‌اکبر ارجمندنیا، مهدی خانجانی و مریم محمودی/ دفتر مطالعات فرهنگی و برنامه‌ریزی اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری/ چاپ اول/ سال 1391/ 140 صفحه
دوشنبه ۲۵ دی ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما