به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، جلسه نقد مجموعه داستان «آقای قاضی چه حکمی می‌دهید؟» عصر دیروز، یکشنبه، 24 مهر با حضور مهناز رونقی، فرزام شیرزادی و نویسنده کتاب فرحناز علیزاده در سرای اهل قلم برگزار شد. 

فرزام شیرزادی، داستان‌نویس و منتقد در این نشست با بیان این نکته که در جریان داستان‌نویسی با کسی اهل تعارف نیست، گفت: معتقدم خوانش داستان‌های فرحناز علیزاده جذاب است و به هیچ عنوان مخاطب را آزار نمی‌دهد. در این مجموعه ما با آثار جذابی روبه‌رو هستیم که دغدغه‌های ذهنی نویسنده را می‌رساند. 

وی افزود: داستان‌های این مجموعه از حیث موقعیت خوب از کار درآمده است، اما برخی داستان ها بدون توصیف های راه گشا و مناسب رها می‌شود و علاوه بر این، جزیی‌نگری برای کمک به واقع نمایی در این داستان ها ‌وجود ندارد. 

نویسنده« سه شنبه قرقی» در ادامه با اشاره به وام‌گیری نویسنده از برخی داستان‌نویسان مشهور ایرانی چون صادق چوبک گفت: طرح داستان‌ها در این مجموعه بسیار خوب بوده و تعلیق‌ها مناسب و درجای خود به کار رفته‌اند. با این وجود به نظر من برخی کلماتی که نویسنده به کار برده است در زمره دایره واژگانی نویسندگانی چون صادق چوبک و صادق هدایت به حساب می‌آیند،یعنی برخی کلمات به نویسنده تعلق ندارد و می‌توان گفت که او در مواقعی از به کاربردن زبان داستانی خودش گریخته است. 

شیرزادی همچنین به مساله «زنانه‌نویسی» و داستان‌های زنانه  در کتاب «آقای قاضی چه حکمی می‌دهید» اشاره کرد و گفت: به طور کلی مقوله زنانه‌نویسی امر بد و ناپسندی به حساب نمی‌آید، اما وجوه این امر بستگی به ارتباط درست مخاطبان با این مساله دارد. نویسنده این مجموعه تلاش کرده تا به سمت زنانه‌نویسی حرکت کند، اما برخی از مفاهیم مختص به مردان را با برخی مفاهیم و واژگان زنانه جا به جا کرده است. 

مهناز رونقی، نویسنده و مدرس دانشگاه، دیگر منتقد حاضر در این جلسه بود. او کلام خود را با اشاره به دغدغه‌های مدنظر نویسنده در این کتاب آغاز کرد و گفت: علیزاده برای نگارش این مجموعه از ژانرهای گوناگون نوشتن استفاده کرده است و محل اتصال این ژانرها درون‌مایه و محتوایی است که دغدغه این نویسنده بوده است. 

وی افزود: همچنین مشکل زوال روابط انسانی و زوال خود انسان‌ها در داستان‌های علیزاده مطرح می‌شود. نویسنده در این مجموعه به روزمرگی و ملال و وحشت از زندگی ماشینی امروز می‌پردازد.


در ادامه این جلسه علیزاده نیز گفت: با وجود آن‌که از نقطه نظر جامعه‌شناسی داستان‌های علیزاده موقعیت مشخصی ندارند، اما مخاطب با خوانش این داستان‌ها بیش از هر چیز به تهران و ایران دهه قبل تفکر می‌کند، چرا که در برخی از موارد فضاسازی‌های سنتی در داستان‌ها به چشم می‌خورند. 

رونقی گفت: در داستان‌های این کتاب به طور معمول با کهن الگویی از جنس زن مواجه هستیم. علیزاده با استفاده از این المان به گونه‌ای قصد دارد تا جامعه مردسالارانه امروزی را به نقد و چالش بکشد، اما در این میان یک نکته فراموش شده و آن هم برخورد زنان این داستان‌ها با اجتماع است. با این اوصاف من می‌خواهم بدانم که آیا نمی‌شد در این داستان‌ها تصویر زیباتری از زنان به مخاطبان ارایه کرد؟ 

رونقی در پایان گفت: به نظر من علیزاده در ادامه کار داستان‌نویسی خود باید مخاطب داستانش را مشخص کند و به شکلی واضح، چه گفتن و به که گفتن را برای مخاطب خود تبیین کند. 

فرحناز علیزاده نویسنده این مجموعه داستان در نشست دیروز گفت: ابتدا قرار نبود که این مجموعه را منتشر کنم، چرا که این داستان‌ها پیش‌تر در جشنواره‌های گوناگون و کتاب حاصل از آن جشنواره‌ها منتشر شده بودند. 

وی افزود: من داستان خودم را بر اساس دانش و آموخته‌های خودم می‌نویسم. من اعتقاد دارم که در حال حاضر جامعه به سوی سردی عواطف پیش رفته است، بنابراین این مساله را در آثار خودم منعکس کرده‌ام. من باور دارم جامعه ما تکانی به زن نداده است اما اعتقاد دارد که زنان باید حرکت کنند.
 
علیزاده در ادامه با اشاره به این نکته که در دوران نگارش داستان‌هایم دغدغه اصلی‌اش تقابل بین زنان و مردان جامعه بوده، گفت: ما در این مجموعه با زنی روبه‌رو می‌شویم که درگیر جامعه و گفتمان حاکم بر آن است. من اعتقاد به زنانه‌نویسی دارم چون خودم زن هستم و باید دغدغه‌های خودم را در داستان‌هایم انعکاس بدهم.