سروش سخن پارسی
ایران ما، در دارازنای تاریخ بشکوه و نازشخیز خویش، همواره سرزمین سپند سرود و سرواد بوده است و بوم بهینه بلند بالایان و والایان ادب، نامدارانی چرب گفتار و چیره‌زبان و شگفتیکار که در جهان آوازه یافته‌اند و بر روندها و دبستانهای ادبی، در پهنه گیتی، کارساز افتاده‌اند. در آن میان، دو سالار سترگ سخن، دو زباناور روان‌پرور که بر ستیغ رازآلود و میغ آمیغِ سرآمدگی ایستاده‌اند و دادِ کار را به یکبارگی، در نغزی و نازکی، در شیوایی و رسایی، در روشنی و روانی، در سَختگی و سُتورای گفتار داده‌اند، مردمی ترینند: فردوسی و حافظ. ایرانیان شاهنامه را نامه سپند و آیینی فرهنگ و ادب ایران می‌دانند و داستانهای شورانگیز و دلاویز و شررخیز آن را، به شیوه‌های گوناگون باز می‌گفته‌اند و بیتهای بلند و دلپسند و ارجمند استاد فرخ‌نهاد و جاودانه‌یاد توس را، به هر بهانه، بر زبان می‌آورده‌اند و بدانها دستان می‌زده‌اند.
صفحه 207/ بر آستان جانان/ دکتر میرجلال‌الدین کزازی/ انتشارات سمت/ چاپ اول/ سال 1391/ 262 صفحه/ 5000 تومان
چهارشنبه ۲۱ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۴:۰۰
نظر شما