وقار و عرفان
شیوه وقار در سرودن قصاید و ترکیب‌بندهایش سبک خراسانی است و بیشتر به شیوه شاعران قرن‌های 4 و 5 ق آن‌ها را سروده است، لکن غزلیات او به سبک عراقی است. او در غزل‌هایش بیشتر به شیوه سعدی سخن می‌گوید و گرایش‌های عرفانی او نیز بیشتر در همین غزلیاتش آشکار است. وی ابتدای غزلیاتش را با غزلی آغاز کرده است که غزلیات سعدی نیز با غزلی به همین وزن و قافیه آغاز شده است:
اول دفتر به نام ایزد دانا
صانع و پروردگار حی و توانا
و وقار این گونه می‌سراید:
ای همه عالم به حسن روی تو شیدا
وز همه عالم فروغ روی تو پیدا
از آن‌جایی که وقار صوفی مسلک و همانند پدرش مرید میرزای سکوت بوده، اطلاعات عرفانی او در حد بالایی بوده است، که این اطلاعات از مضمون غزلیات وی دریافت می‌شود. دیوان وقار پر است از واژگان و اصطلاحات عرفانی، که دقیقاً در کاربرد رمزی خود به کار رفته‌اند و این نشانه‌ای از آگاهی و اطلاع دقیق وی از اسرار عرفانی است. افزون بر غزلیات، در قصاید وی نیز، جدا از آن‌هایی که در مدح کسی سروده شده است، اشعاری با مضامین عرفانی وجود دارد.
صفحات 86 و 87/ میرزا احمد وقار شیرازی/ دکتر علی‌اکبر ولایتی/ شرکت سهامی کتاب‌های جیبی وابسته به موسسه انتشارات امیرکبیر/ چاپ اول/ سال 1391/ 176 صفحه/ 3200 تومان
شنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۸:۰۰
نظر شما