به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، فرزامی درباره نقش مطالعه میان ورزشکاران و به خصوص فوتبالیست‌ها معتقد است: به نظر من کتاب و کتابخوانی یا بهتر بگویم مطالعه همان گمشده بزرگ تاریخ ورزش ماست و به همین دلیل اگر مطالعه نکنیم، به قول ما ایرانی‌ها، عاقبت به‌‌خیر نمی‌شویم. 

این ورزشکار قدیمی ادامه داد: شاید تلخ‌ترین سرانجام‌ها در میان ورزشکاران جهان مربوط به ورزشکاران جهان سوم باشد چرا که بیشتر آنان با مطالعه و وقت‌گذاردن برای کتاب بیگانه‌اند و به همین دلیل فاقد عمق روحی و روانی‌اند؛ این مساله باعث می‌شود بسیاری از آ‌ن‌ها بعد از پایان دوران بازیگری، دوران خوبی را سپری نکنند. 

فرزامی توضیح داد: برخی ورزشکاران ما بر اثر مطالعه نکردن و کم عمق بودن بعد از سپری شدن دوران قهرمانی و دور شدن از مرکز توجه، جذب مسایل حاشیه‌ای می‌شوند و همین امر آن‌ها را از روزهای اوج قهرمانی و محبوبیت به تنگناهای زندگی می‌کشاند. 

وی این معضل را ویژه کشورهای توسعه نیافته می‌داند و می‌گوید: ما می‌بینیم که بازیکن بزرگی همانند گارینشا، اعجوبه تاریخ فوتبال برزیل در دهه 60 هزاره دوم میلادی، بعد از پایان دوران بازیگری‌اش آن‌قدر جذب حواشی می‌شود که جنازه او را کنار خیابان پیدا می‌کنند؛ بازیکنی که به جرأت می‌توان از او به عنوان بهترین گوش راست تاریخ فوتبال جهان یاد کرد. 

حسین فرزامی که در کنار مردانی چون علی جباری و کارو حق‌وردیان یکی از بهترین خطوط خط میانی تاریخ استقلال را به خود اختصاص داده بودند، عنوان می‌کند: اگر سطح آگاهی و مطالعه بازیکنان ما بالا برود و باشگاه‌ها و مدیران فرهنگی از آنان بخواهند با مطالعه به مسایل عمیق‌تر نگاه کنند، آنگاه در آینده شاهد دنیایی اجتماعی‌تر و منطقی‌تر در جامعه ورزش خود بوده و من آرزو می‌کنم زمانی فرا رسد که مدیران فرصت‌طلب و نتیجه‌‌خواه از آنچه در این آشفته بازار بی‌فرهنگی کرده‌اند پیشمان نشوند، زیرا آنان با این رفتارها به جامعه ورزش ظلم می‌کنند.

حسین فرزامی که در بازی‌های آسیایی 1966 بانکوک دچار مصدومیت از ناحیه کمر شده و یکی از سخت‌ترین ایام زندگی خود را پشت سرگذارد، و مدت‌ها از میادن به دور ماند، در ادامه گفت‌گو می‌گوید: بخدا قسم مشکل کنونی ورزش ما و نیز این بی‌فرهنگی‌ها که در آن می‌بینیم، فقط از دور شدن ورزشکاران از کتاب و ناشی از معضل بی‌فرهنگی است که بدبختانه هیچ کس به آن توجه نمی‌کند و همان‌طور که گفتم، شاهد این شرایط بداخلاقی در میادین ورزشی هستیم. 

حسین فرزامی از بازیکنان بزرگ و افتخارآفرین گذشته‌های دور تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه تاج (استقلال کنونی) است؛ از معدود خبره‌های ورزشی که تا ریاست فدراسیون پیش رفت و درگذشته نه چندان دور نیز از اعضای هیات رییسه باشگاه استقلال شد. وی به‌عنوان بازیکن با تیم تاج، فاتح جام قهرمانی باشگاه‌های آسیا شد و در بازی‌های جام قهرمانی ملت‌های آسیای تهران در سال 1347 همراه با ملی‌پوشان پرافتخار ایرانی در کنار مهره‌هایی چون حسن حبیبی، همایون بهزادی، حسینعلی کلانی، جعفر کاشانی، کارو حق‌وردیان و با مربیگری محمود و محمد بیاتی به جام قهرمانی دست یافت. 

وقتی درباره آن ضربه قیچی برگردان به یادماندنی حسین فرزامی در بازی دوستانه در برابر توروپیدومسکو که به تیر دروازه حریف برخورد کرده، از او سوال می‌کنیم با افسوس می‌گوید: چه فایده، شما می‌دانید که اسماعیلی‌اف ذخیره لئو یاشین دروازه‌بان افسانه‌ایی شوروی‌ها محسوب می‌شد و زدن گل به او بسیار افتخارآور و غرورآفرین بود، ولی من آن توپ را از فاصله 30 متری پس از مهار با سینه، با آن ضربه آکروباتیک، زدم اما به تیرک عمودی دروازه شمالی شیرودی برخورد کرد و در راه بازگشت به علی جباری رسید و او بود که به گل دست یافت و باعث تساوی یک بر یک دو تیم شد.