به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، بهرامی گفت: پاتوق‌های بعد از انقلاب نتوانستند نقش و کارکرد قبل از انقلاب را داشته باشند. ما تغییر و تحولی اجتماعی داشتیم که می‌خواست همه چیز تغییر کند. با توجه به این‌که دربار قبل از انقلاب از بعضی جشن‌ها حمایت می‌کرد پس از انقلاب آن‌ها بایکوت شدند و به دنبال آن پاتوق‌های شعر –حتی آن‌هایی که با شاه زاویه داشتند- به تعطیلی کشیده شد. بعد از آن هم که جنگ پیش آمد و در شرایط تحریم و اقتصاد کوپنی، جای خالی پاتوق‌های ادبی احساس نمی‌شد.
سراینده مجموعه شعر «اصلاً مهم که نیست» ادامه داد: امروز اینترنت یعنی تفریحات دیجیتالی و مدیا تا حدودی جای پاتوق‌های شعری را گرفته است.
وی افزود: اساسا ادبیات و شعر، شکل گذشته‌اش را ندارد. گرچه چند سالی است که بازگشت به گذشته داریم اما گرایش‌ها در حد حس دلتنگی و بازگشت باقی مانده است. همان‌طور که مغازه‌ها و رستوران‌ها و کافه‌های لاله‌زار از بین رفت، جایی برای پاتوق‌های کافه نادری و فردوسی باقی نمانده است.
علیرضا بهرامی، شاعر و روزنامه‌نگار است. از وی مجموعه شعرهای «اصلاً مهم که نیست»، «تا آخر دنیا برایت می نویسم» و «وقتی که برف می بارد» منتشر شده است.
دوشنبه ۲۴ تیر ۱۳۹۲ - ۰۹:۲۹
نظر شما