دعا، گام برداشتن بر صراط فطرت
خلاصه آنکه دعا کردن و به خداوند پناه بردن و به او روی آوردن و حاجت خواستن از جمله مظاهر توحید الهی است. لهذا در قرآن شریف و در آیات و احادیث إعلام محبوبیت آن شده و بر آن تأکید فراوان رفته است.
و خروج از این رسم و سیره و مراجعه به غیر خدا، همانا خروج از قطرات تکوین و انحراف از ناموس طبیعت و نظام صنع الهی می‌باشد و موجب اختلال امور و انحراف راه و گم شدن از جاده حیات اخروی انسان می‌گردد. برخلاف آنکه اگر به خدا روی آورد و بدو متوسل و منقطع گردد، در این صورت مسیر فطرت را صحیح پیموده و براساس سنت پروردگار گام برداشته و با ملائکه مقرّبین و ارواح مقدسه‌ای که هیچگاه از خدا جدا نبوده و نیستند، هم عنان و هم طراز شده است.
تازه اینها همه هنگامی است که ارتباط، اتصال و انقطاع به خداوند به اعتبار قلب و درون و استقرار باطنی باشد، اما آن هنگام که این مرحله عینیت یابد و انسان داعی خواسته‌ها و مطلوبات خود را همیشه به زبان آورد و به صورت دعا به محضر ربوبی درآورد، که این خود ابراز فطرت دیگری است در مسیر توحید پروردگار متعال که مظهر فقر ذاتی و نیاز وجودی بنده خدا به خود خداوند خواهد بود.
پس امر و دعوت و ترغیب خداوند بندگان را به نیایش، همانا امر و فرمان او است به راه فطرت را درست پیمودن و به سوی و سمت کمال گام برداشتن و خود را از معایب و نواقص دور کردن.
صفحه 131 و 132/ شرح دُعای سحر/ حضرت آیت‌الله سیدعلی شفیعی/ انتشارات ناجی جزایری/ چاپ اول/ سال1391/ 176 صفحه/ 5000 تومان
شنبه ۹ شهریور ۱۳۹۲ - ۱۴:۰۰
نظر شما