به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، در حالی که جایزه بوکر به عنوان یکی از مهمترین جوایز  بریتانیا شناخته می‌شود و به صورت معمول شامل حال نویسندگانی می‌شود که عضو یکی از کشورهای مشترک المنافع، ایرلند و زیمبابوه باشند، تصمیم جدید هیات اهدا کننده این جایزه مبنی بر ورود آمریکا به این جایزه، جنجالی شده است.

مجموعه کشورهای مشترک المنافع که شامل 54 کشور می‌شوند، یکی از کشورهایی را که شاید بیشترین آثار انگلیسی زبان را تولید می‌کند، یعنی کشور آمریکا را دربر نمی‌گیرد. اما با تغییر نظر کمیته اهدای جایزه بوکر، فهرست نهایی امسال با تغییر اساسی نسبت به سالهای پیش، با حضور نویسندگان آمریکایی، موجب انعکاس وسیع پیامی روشن و واضح در بریتانیا شده است: چرا آمریکا باید وارد جایزه ادبی بریتانیا شود؟

در حالی که یکی دو ماه پیش ایجاد یک جایزه جدید به اسم جایزه فولیو با خبرهای وسیعی پوشش داده شد، اعلام شد این جایزه به آثار داستانی نوشته شده به زبان انگلیسی که در بریتانیا منتشر شده باشند، تعلق می گیرد. به همین دلیل، مسئولان جایزه من بوکر تصمیم گرفته‌اند تا نویسندگان آمریکایی را نیز وارد رقابت خود کنند. در این زمینه، گروه برگزارکننده این جایزه با صدور بیانیه ای اعلام کرد که کمیته بوکر باور دارد  نویسندگان آمریکایی باید اجازه داشته باشند هر چه وسیعتر در این رقابت شرکت کنند.

در حالی که از میان 6 نامزد راه یافته به فهرست نهایی جایزه بوکر امسال که هفته پیش اعلام شده، 4 نویسنده آمریکایی هستند یا در این کشور کار و زندگی می‌کنند، این مساله با انتقاد برخی روبه‌رو شده که می‌گویند وقتی آمریکایی‌ها دو جایزه خیلی مهم ادبی پولیتزر و جوایز کتاب ملی آمریکا را منحصرا به نویسندگان آمریکایی اهدا می‌کنند، نویسندگان بریتانیایی نیز باید جایزه ای خاص خود داشته باشند.

این خبرها به اشکال مختلف در صفحات ادبی نشریات بریتانیایی منعکس شده و واکنش چهره‌های مختلف را برانگیخته است.

از جمله نیک کلارک در نشریه ایندیپندنت، در مقاله‌ای با عنوان «شوک ناشی از پذیرش نویسندگان آمریکایی در جایزه من بوکر» به این مساله اعتراض کرده است. گریم پیتون نیز در نشریه تلگراف با انتشار مقاله‌ای با عنوان «اجازه به آمریکایی‌ها برای شرکت در جایزه من بوکر تصمیمی اشتباه است» این تصمیم را نقد کرده است. گبی وود نیز در مقاله‌ای با عنوان «اگر آمریکایی‌ها بتوانند جایزه بوکر را ببرند باید بریتانیایی‌ها هم امکان شرکت در پولیتزر را داشته باشند» به این تصمیم تاخته است.

در همین حال، مباحث دیگری نیز مطرح شده از جمله این که: در حالی که موزامبیک هرگز مستعمره انگلیس نبوده و حتی زبان رسمی آن انگلیسی نیست، چرا باید در زمره کشورهای شرکت کننده در این جایزه باشد؟ این استدلال به دنبال آن می‌خواهد به این نتیجه برسد که پس نویسندگان آمریکایی که زبان مشترکی با جایزه بوکر دارند، باید از امکان حضور در این جایزه بهره‌مند باشند.

رادیکا جونیز نیز در تایم در مقاله‌ای با عنوان «خبرهای بد برای برترین جایزه کتاب بریتانیا» می‌نویسد: تصمیم به ورود آمریکایی‌ها به این جایزه به معنای تصمیم داوطلبانه برای پایان دادن به موقعیت ادبیات انگلستان است.

منتقد «آتلانتیک وایر» در عین حال در مقاله «چرا آمریکا نباید وارد بوکر شود» سعی دارد با دلایل متقن و غیراحساسی، مخاطب را بر غلط بودن این اشتباه واقف کند.

جان گریس نیز در نشریه گاردین می‌نویسد: اگر بوکر درهایش را باز کند، آیا نویسندگان آمریکایی جوایز را درو می‌کنند؟

اما یک وبلاگ با عنوان رمان مدرن نیز با زدن تیتری با عنوان «جایزه من بوکر- یانکی‌ها دارند می آیند!» ذهن را به نقاط خیلی دورتری پرتاب می‌کند.

جایزه 50 هزار پوندی من بوکر که از سال 1969 اهدا می‌شود، تا کنون 29 بار به نویسنده‌ای انگلیسی اهدا شده و هند، ایرلند، استرالیا، کانادا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی در موارد دیگر این جایزه را به خانه برده اند. یک بار نیز نویسنده‌ای از نیجریه در سال 1991 این جایزه را دریافت کرد.