رحماندوست در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در پاسخ به این سوال که «آیا حمایت از کودکان جهان تاکنون دغدغه نویسندگان ما در سال‌های اخیر بوده‌است؟» گفت: بهتر است ما نخست از پس مشکلات کودکان خود برآییم. واقعیت این است که آنقدر به کودکان بی‌توجهیم که دغدغه جهانی فکر کردن را از ما گرفته است. درست است که برخی کتاب‌های حوزه کودک ما ترجمه و با استقبال خوبی روبه رو می‌شوند اما همچنان به حوزه کودک کم توجهیم.
این نویسنده گفت: بچه‌های ما در زندگی شهری مشکلات زیادی دارند. وقتی آمار می‌دهند روزانه 40 کودک کشته می‌شود که 17 نفر از روی خط عابر پیاده است، بیشتر متوجه بی‌توجهی‌ها می‌شویم. ما ابتدا باید کمربندمان را برای احقاق حقوق کودکانمان محکم ببندیم در آن صورت خواه ناخواه مشترکاتی با کودکان جهان خواهیم یافت. در واقع این همه بی‌سوادی و به رسمیت نشناخته‌شدن حقوق کودکان، همین طور بچه‌های کار و خیابانی در جهان سوم و بچه‌هایی که به صورت باند مافیایی مورد سوء‌استفاده‌های فراوانی قرار می‌گیرند، باید حمایت شوند. ما باید به بچه‌های خود فکر کنیم، آن وقت متوجه خواهیم شد که دردهای بچه‌های جهان مشترک است.
رحماندوست همچنین درباره صلح و تاثیراتش بر کودکان جهان توضیح داد: چه پیامی برای صلح کودکان می‌توانم داشته باشم وقتی ما بزرگترها بازی جنگ را به بچه‌ها تحمیل می‌کنیم. آنان که اهل جنگ نیستند. پیامبر ما جمله قشنگی دارند و می‌فرمایند من بچه‌ها را به چند دلیل دوست دارم؛ آن‌ها زود قهر و زود آشتی می‌کنند. زود آشتی کردن از صفات الهی است. بچه‌ها به هیچ وجه اهل جنگ نیستند. هرجا که تروریسم هست، نخستین قشری که آسیب می‌بیند، قشر کودکان است. کودکان قدرت دفاع ندارند. در واقع آنان این وضعیت را به وجود نیاوردند، پس من چه پیامی می‌توانم برای آنان داشته باشم. باید به بزرگترها پیام صلح داد.
مصطفی رحماندوست معروف به شاعر «صد دانه یاقوت» متولد 1329 همدان است.
از او پیش‌ترآثاری مانند «فرهنگ آسان»، « فرهنگ ضرب‌المثل‌ها» و مجموعه‌ای از لالایی‌ها با نام «ترانه‌های نوازش» منتشر شده‌است.
دوشنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۲ - ۱۴:۱۱
نظر شما