به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، دیوان اشعار آثار امام خمینی(ره) متأثر از شیخ اجل سعدی است و چنین که از این کتاب برمی‌آید، وی علاقه‌ای فراوان به سعدی داشته است. در یک کلام امام(ره) شاعری عارف بود. امام(ره) با آثار خود چه در حوزه شعر و چه آثار مکتوب دیگر و همچنین سخنان سنجیده و حکمت‌گرایانه، هویت اسلامی و ارزش‌های انسانی را در روح و فکر مردم ایران احیا کرد.
اگر به تاریخ ایران مراجعه کنیم، درخواهیم یافت که ایرانیان از هر سو با خفت و ذلت روبه‌رو بودند. چه از طرف حکومت عربی که در تاخت و تاز علیه ممالک دوست و همسایه سابقه دیرین داشتند و چه از طرف قدرت‌های غربی که در سایه توسعه مستعمراتی خود، مسایل عقیدتی و ملی ممالک زیر نفوذ خود را نادیده می‌انگاشتند. امام(ره) با زنده نگاه داشتن آثار و مفاخر ملی ما سعی کرد میراث آن‌ها را با بهره بردن از فرهنگ مکتوب و جریان ساز فارسی حفظ کند.
امام(ره) در عصر حاضر یک احیاگر اسلامی بود که برای نجات روح خفته ملت ایران از مرداب حوادث پی در پی سیاسی اجتماعی، دست به انقلاب عظیم فرهنگی زد و به بیان اصول اولیه فرهنگ اسلامی در هشت مؤلفه مانند اخلاق مبتنی به آرمان‌های انسان عصر جدید، سیاست مبتنی بر دیانت، اجتماع سالم انسانی، معیشت عادلانه و به دور از تبعیض، تولید ملی و قطع کردن دست اجنبی، مسیر کمال انسانی را به انسان‌ها، ملت‌ها و دولت‌های دنیا نشان داد.
با توجه به این ویژگی برجسته‌ای که در شخصیت امام(ره) بروز و ظهور داشت، می‌توان گفت که امام(ره) یک احیاگر حکیم و متأثر از عرفان اسلامی و یک عارف و آگاه به مسایل زمان و مکان بود و این مهم حتی در دیوان اشعارش نیز هویداست.
کار یک حکیم و عارف، چیزی جز این نیست که به اذن الهی به تکلیف خود عمل کند و نفوس مردم را به عدالت فرابخواند و هر کاری را به وقت خود و در جای خود انجام دهد و افراد جامعه را از رفاه زدگی و عادت به رکود و جمود بازدارد.
هیچ حاکم و عارفی منادی روح حاکم بر جامعه انسانی خویش نیست مگر این‌که به حکم وجدان و اعتقادات دینی امین ملت خود باشد. امام(ره) چنین شخصیتی داشت و حکم جامع رهبری و اجتهاد را توامان در خود جمع کرده بود. با این همه سرچشمه کلام امام(ره) در آثارش قرآن و حدیث معصوم بود.
امام(ره) در جهتی گام برمی‌داشت که حکیمان الهی و عارفان موحد گام برداشته‌اند و امام(ره) از این حیث خود را مدیون مجاهدت‌های بونصر فارابی، بوعلی سینا، فردوسی، سعدی، مولوی، ابن عربی، حافظ، صائب، صدرالمتأالهین و صدها حکیم و فرزانه و عارف مسلمان ایرانی و غیر ایرانی می‌داند.
یکی دیگر از ویژگی‌های امام(ره) این بود که در مسیر انسانی، قومیت و نژاد و ملیت را لحاظ نمی‌کرد، بلکه اصل را بر دیانت، تقوا، موفقیت و عمل به وظیفه می‌دانست. حال پرسش این است که آیا انسان عارف غیر از این عمل می‌کند؟ پاسخ روشن است. عارف به معرفت خود عمل می‌کند و گرنه عارف نیست. امام(ره) از این حیث ارادتی وافر به سعدی داشت. زیرا سعدی مردی جهاندیده، ادیب، سرد و گرم چشیده، سخن سنج، تحصیل کرده و نسبت به همه انسان‌ها روشن‌بین بود./
سه‌شنبه ۲۲ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۳:۴۴
نظر شما