محمدجواد سعیدی، خبرنگار ورزشی خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)_ هرگاه صحبت بها دادن به پژوهش و کتاب در فدراسیون‌های ورزشی می‌شود، دیوار که نه، سدی به بلندای قله دماوند به نام «کمبود بودجه» شکل می‌گیرد و حتی مانع از طرح موضوع می‌شود.

فدارسیونی‌ها می‌گویند که «ما پول برگزاری مسابقات را نداریم، حقوق کارکنانمان را نداده‌ایم، رقابت های خارجی و داخلی پرهزینه روی دستمان مانده است، برای برپایی مسابقات لیگ بودجه نداریم و مهمتر از همه می‌خواهیم میزبان مسابقات آسیایی شویم اما پول نداریم، آنوقت از ما انتظار دارند به کتاب و کتابخوانی بها بدهیم!» این‌ها بخشی از صحبت‌هایی است که همواره هنگام پرس‌وجو درباره جایگاه کتاب و کتابخوانی در فدراسیون‌های ورزشی شنیده می‌شود.

در چنین وضعیتی خبر می‌رسد که خانه تکواندوی تهران طی دو روز میزبان چهارمین دوره رقابت‌های تکواندو جام باشگاه‌های آسیا است. به ظاهر اسمش بزرگ است و پرطمطراق؛ مسابقات تکواندو، جام باشگاه‌های آسیا(!) اما وقتی دقت می‌کنیم، متوجه می‌شویم که مصداق واقعی ضرب‌المثل «آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی» است و دیگر هیچ!

در این دوره از مسابقات تیم‌های شهرداری ورامین، دانشگاه آزاد و پاس قوامین به عنوان نمایندگان ایران و سه تیم از افغانستان، عراق و هند حضور دارند. بله، درست خواندید، سه تیم ایرانی و سه تیم افغانی، عراقی و هندی و دیگر هیچ!

اصلا هیچ خبری از نمایندگان کشور کره‌جنوبی نیست، تایلندی‌ها هم حضور ندراند و هیچ قهرمانی از شرق دور و خاورمیانه در این مسابقات حضور ندارند . حتی قهرمان دوره قبل این مسابقات یعنی تیم گسترش فولاد تبریز هم سر و کله‌اش پیدا نمی‌شود، چون دیگر چنین تیمی اصلا وجود خارجی ندارد!

این‌که افغانستان، عراق و هند چه جایگاهی در تکواندوی آسیا دارند، تقریبا بر هیچ اهل فنی پوشیده نیست! این‌که چرا همیشه باید ما میزبان باشیم، هزینه بپردازیم، درگیر برگزاری رقابت بشویم و آن را در آستانه مسابقات قهرمانی دهه فجر برگزار کنیم هم اصلا مهم نیست! مهم این است که باید این مسابقات برگزار شود، آخر ما تنها کشوری در جهان هستیم که لیگ تکواندو داریم و دیگر هیچ!

به یاد می‌آ‌ورم صحبت‌های مژگان فولادی، ناظر فدراسیون تکواندو در آزمون 215 ارتقای درجه بانوان تکواندوکار را که می‌گفت:«کتابی برای آزمون‌های ارتقای درجه تکواندوکاران نداریم!» یا حرف‌های سارا خوش جمال فکری، نخستین زن ایرانی شرکت کننده در رقابت‌های تکواندوی بازی‌های المپیک را که می گفت:«بانوان ملی‌پوش تکواندو برای یادگیری علوم جدید این ورزش تنها می‌توانند به تماشای فیلم بازی‌های مهم بین‌المللی بپردازند چون کتابی وجود ندارد!» اگرچه روبن شاهوردیان، مترجم و ناشر کتاب‌های ورزشی، در پاسخ گفته بود که «طی سال‌ها فعالیت نشر علم و حرکت، کتاب‌های جامع و مرجعی را که در دنیای ورزش از آن‌ها به عنوان منابع مهم آموزشی یاد می‌شود، ترجمه و منتشر کرده‌ایم که متاسفانه انگار در کشورمان از دید ورزشکاران، مربیان، مدرسان و کارشناسان ورزشی دور مانده‌اند. من نخستین کتاب هنرهای رزمی با عنوان تکواندو پومسه را 33 سال پیش ترجمه کردم.» حتی به یاد می‌آورم «سون سون گوون» رییس کمیته فنی تکواندو «آی‌.تی. اف» کره شمالی را که در حاشیه آیین هفتمین سالگرد تاسیس انجمن دیابت (گابریک) در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) بر لزوم ترجمه تنها دانشنامه تکواندو دنیا به زبان فارسی تاکید کرد.

«آی. تی. اف» تنها رشته رزمی دنیاست که صاحب دانشنامه شش هزار و 700 صفحه‌ای ثبت‌شده است. دانشنامه «دفاع از خود» یک کتاب مرجع به شمار می‌آید که در 15 جلد از سوی ابداع‌کننده این رشته ژنرال «چونگ هول هی» به رشته تحریر درآمده است، اثری که سال 1967 برای نخستین بار نگاشته شد و هشتمین چاپ آن مربوط به پنج سال گذشته می‌شود. این دانشنامه ابتدا به زبان انگلیسی به رشته تحریر درآمد و بعد به زبان‌های کره‌ای، روسی و اسپانیایی ترجمه شد. علاوه بر این دانشنامه، آثار دیگری از این رشته تالیف شده اما متاسفانه هیچ‌یک به زبان فارسی ترجمه نشده است!

اکنون این سوال ایجاد می‌شود که با وجود فقر شدید کتابی در حوزه تکواندو، آیا واقعا یک ضرورت نیست که فدراسیون تکواندوی کشورمان قدری به مقوله کتاب و کتابخوانی اهیمت بدهد؟ آیا بازهم اهمیت برگزاری مسابقات جام باشگاه‌های آسیا با حضور سه تیم غیرمطرح خارجی در کنار سه تیم از ایران از توجه به مقوله علم و دانش در ورزش تکواندوی کشورمان بیشتر است؟/