اکبریانی به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: فوتبال به عنوان پدیده قرن بیستم، نفوذ زیادی در جامعه دارد. مردم با  پیروزی‌ تیم ملی فوتبال خوشحال می‌شوند و از شکست این تیم اندوهگین. به این ترتیب این مقوله می‌تواند باعث ایجاد همبستگی جمعی شود. متاسفانه چنین نفوذی در حوزه‌های فرهنگی دیده نمی‌شود. برای نمونه وقتی در یک جشنواره ادبی نویسنده‌ و شاعری از کشورمان حائز رتبه بین‌المللی می‌شود یا یک فیلمساز ایرانی به موفقیت جهانی دست می‌یابد، همبستگی جمعی در جامعه ایجاد نمی‌شود.

وی افزود: در جامعه ما کار جمعی ضعیف است. مثلاً در حوزه نگارش، نویسنده، ناشر و ویراستار نقش‌های مهمی دارند اما کمتر دیده شده بین‌ آن‌ها همبستگی به وجود بیاید. این اتفاق سال‌ها پیش در ورزش ایران هم دیده می‌شد و برای نمونه ورزش‌های فردی مانند کشتی برای کشور موفقیت‌های بیشتری نسبت به ورزش‌های گروهی به دست می‌آورد اما موفقیت‌های اخیر تیم‌های والیبال و فوتبال ایران، این تابو را شکست. امیدوارم این موضوع به فضای ادبی ایران هم سرایت کند و کار تیمی در حوزه نشر هم تاثیرات مثبتی به جا بگذارد. 

نویسنده «کاش به ته کوچه نمی‌رسیدم» درباره حضور فوتبال در ادبیات داستانی توضیح داد: هرچند فوتبال ورزش پرجاذبه‌ای است اما در جهان ادبیات داستانی خیلی به آن پرداخته نمی‌شود. البته پل استر در یکی از رمان‌هایش به فوتبال آمریکایی پرداخته و نمونه‌های معدودی در آثار نویسندگان داخلی هم دیده می‌شود اما نمی‌توانیم بگوییم، داستان‌نویس این موضوع را دست‌مایه نگارش آثارشان قرار داده‌اند. 

اکبریانی اضافه کرد: فوتبال دیگر یک رشته ورزشی صرف نیست و حالا تبدیل به یک هنر شده است. من وقتی یک مسابفه فوتبال را نگاه می‌کنم به اندازه تماشای یک اثر هنری از آن لذت می‌برم. امیدوارم تیم ملی ایران در ادامه رقابت‌های جام جهانی عملکرد موفقی داشته باشد و فرصت بیشتری برای دیدن این بازی هنرمندانه در اختیارمان قرار بگیرد. 

این داستان‌نویس اظهار نظر نویسندگان  و شاعران درباره فوتبال را مفید توصیف کرد و ادامه داد: اگر نویسندگان و روشنفکران می‌خواهند با مردم رابطه داشته باشند و تافته جدا بافته‌ای از توده‌های جامعه به حساب نیایند،‌ باید درباره چنین مقوله‌هایی اظهار نظر کنند. به این ترتیب فوتبال می‌تواند فاصله نویسنده‌ها و مردم را کم‌ کند.