خبرگزاری کتاب ایران( ایرنا) - بهزاد فراهانی: استاد «مرتضي احمدي» از نزديک ترين دوستان من هستند که تاکنون روزها و لحظه هاي درخشاني را با هم گذرانده ايم. من انساني به شرافت ايشان سراغ ندارم که ذکر خاطره اي، مي تواند گواه اين ادعا باشد.

سال ها پيش يکي از دوستانم که خارج از ايران زندگي مي کند، با خانواده به وطن آمده بود اما صاحب خانه اي که او در ايران داشت، تهديد کرده بود که اگر تا 3 روز ديگر تسويه حساب نکند، او بايد خانه را تخليه کند. وقتي اين مساله را با استاد مطرح کردم، ايشان با فراغ بال و طيب خاطر گفت: «خب بگو به منزل ما بيايد.» اما جنبه ديگر، در حوزه کاري است.

مرتضي احمدي که به «مرد فولکلور ايران» شهره است، دايره المعارفي از فرهنگ کوچه است. اصلاً همه وجودش در ادبيات کوچه و تلاش براي حفظ آن بوده و هست که انتشار دو نوبت آلبوم موسيقي «صداي طهرون» هم در همين راستا بود که البته اين، همه آن چيزي نبود که ايشان مي خواست. مرتضي احمدي خواسته هاي بلندتري داشت اما تصلب عده اي، مانع از آن شد و همواره هم به ايشان لطمه زده و مي زند.

از سوي ديگر، مرتضي احمدي از سال 1320 به بعد، در عرصه پيش پرده خواني تئاتر فعاليت کرد و مي کوشيد در کنار کساني چون عزت الله انتظامي که در آن زمان همين کار را مي کردند، همراه با موسيقي به بيان مسائل روز بپردازد.

اما جنبه کمتر گفته شده درباره شخصيت ايشان، انديشه برابري و مساوات اوست؛ او در جواني که کارگر راه آهن بود، خود را در شمار مبارزين جنبش کارگري ايران قرار داده بود و انديشه برابري همراه هميشگي او بوده و هم اينک نيز هست.
    
* این یادداشت پیشتر در آذر ماه امسال در روزنامه ايران منتشر شده بود که به دلیل رویکرد نویسندگی و کتابی آن با اجازه نویسنده در ایبنا بازنشر شده است.