این عضو پیوسته فرهنگستان علوم اظهار کرد: مؤلف در بخش‌های مختلف کتاب به پرسش‌های عمیقی درباره علل توسعه نیافتگی ایران پاسخ می‌دهد؛ به‌عنوان نمونه آل یاسین با اشاره به سابقه و پیشگامی ایران در تدوین برنامههای توسعه آورده که شگفتی در این است که ایران زودتر از همه کشورهای در حال توسعه، با برنامه هفت ساله اول در سال 1327 (1948 میلادی) وارد عرصه توسعه شد، ولی از همه عقب مانده‌تر ارزیابی می‌شود.
درباره «تاریخچه برنامه‌ریزی توسعه در ایران»
احمد آلیاسین، در مقدمه «تاریخچه برنامه‌ریزی توسعه در ایران» با اشاره به ضرورت تألیف آن آورده است: «از همان سال‌های نخستین اشتغال، همواره پرسش‌های گوناگونی در مورد نظام اداری و مدیریتی کشور به ذهنم می‌رسید که چرا ادارات و محل‌های کار منضبط نیست؟ چرا به جای سیستم، فرد تصمیم می‌گیرد؟ چرا مردم و ارباب رجوع سرگردانند؟ این همه کاغذ‌بازی و مقررات بیهوده برای چیست؟ چرا سلسله مراتب اداری، طولانی، وقت‌گیر و هزینه‌خوار است؟ چرا کارکنان دولت شاداب، با نشاط و خوش برخورد نیستند؟ از چه روی کیفیت کارها بد و کسی پاسخگو و دادرس نیست؟ چرا توصیه و پرداخت رشوه، پیشرفت کارها را تسهیل می‌کند؟ به چه دلیل رفتار مصادر امور با ارباب رجوع یکسان نیست؟ چرا خودی با غیرخودی و نورچشمی با فرد عادی فرق می‌کند؟»
چاپ نخست کتاب «تاریخچه برنامه‌ریزی توسعه در ایران» با شمارگان دو هزار نسخه در 360 صفحه، به بهای 14 هزار تومان از سوی جامعه مهندسان منتشر شده است.
نظر شما