به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از نشریه «ایندیپندنت»، «هوروبین» در این کتاب تحقیقاتی هم‌چنین به گویش‌های برگرفته از زبان انگلیسی پرداخته و از منظر زبانشناسی درباره این‌که آیا آن‌ها را باید زبان انگلیسی بدانیم و یا زبانی جدید، اشاراتی داشته است.
 
این نویسنده در کتاب «چگونه انگلیسی انگلیسی شد» آورده است که این زبان «یک آش‌ شله‌قلمکار»ی است که گستره واژگانی خود را از چندین منبع به وام گرفته است؛ هرچند وی معتقد است از منظر تاریخی زبان انگلیسی در طول تاریخ خود با لهجه‌های عجیب‌وغریبی ادا می‌شده و امروزه نیز در نقاط مختلف جهان اشکال مختلفی از آن وجود دارد.
 
در کتاب «هوروبین» برای اثبات ادعای خود به دوران جنگ جهانی دوم اشاره می‌کند؛ دورانی که بنگاه خبرپراکنی دولتی انگلستان، «بی‌بی‌سی» تصمیم می‌گیرد تا برای ارائه اخبار از شخصی با نام «ویلفرید پیکلز» استفاده کند؛ الته نه به دلیل زیبایی بیان بلکه به دلیل که لهجه عجیب «یورکشایری» وی نیروهای آلمانی را سردرگم می‌کرد.
 
این نویسنده در بخش دیگری از کتاب خود آورده است که «توک پیسین» زبانی است که ساکنان جزایر «پاپوآ» در گینه نو از آن استفاده می‌کنند که مخلوطی درهم‌وبرهم از زبان انگلیسی و چند گویش بومی است؛ این زبان گونه ساده‌ شده‌ای از انگلیسی است که توسط ساکنان غیربومی این منطقه استفاده می‌شود و «هوروبین» با این مثال این پرسش را مطرح می‌کند که آیا چنین زبان‌هایی را باید زبانی مستقل قلمداد کرد یا نه.
 
از دیگر نکات کتاب تحقیقاتی «چگونه انگلیسی انگلیسی شد» نگاهی به تاریخچه اولیه این زبان است؛ وی گفته است که اصل زبان انگلیسی به دوران سال 200 پیش از میلاد و وام گرفته از زبان آلمانی هند – اروپایی بازمی‌گردد. «هوروبین» در ادامه آورده است پس از حدود یک هزار سال این زبان وارد انگلستان شده و با نسخه زبانی «آنگلو ساکسون» پسا – رومی درآمیخت و زبانی به وجود آمد که زبانشناسان آن را انگلیسی کهن می‌نامند.
 
بنابر این مطالب این کتاب طی سال‌ها به دلیل جنگ‌های صلیبی، استعمارگری و سفرهای اکتشافی، این زبان با وام‌گیری از واژگان لاتین و «نورمن – فرانسوی» به زبانی بدل شد که انگلیسی میانه نامیده می‌شد؛ زبانی که نویسندگانی چون «چاوسر» (خالق قصه‌های کانتربری که بنابر نظر برخی کارشناسان از منظر محتوایی به دیدگاه‌های رودکی شباهت بسیاری داشته است) از آن استفاده می‌کردند و تا دوران «ویلیام شکسپیر» و نخستین سال‌های انگلیسی مدرن ادامه داشته است.
 
هرچند «هوروبین» این تحولات زبانی را غلط نمی‌داند و می‌گوید که این درهم آمیختگی زبانی امروزه نیز ادامه دارد و به نقل قولی از «جاناتان سیفت» (نویسنده سفرهای گالیور) اشاره می‌کند که گفته بود «زبانی می‌تواند کامل محسوب شود که به طور دائم در تغییر باشد. به همین دلیل از دهه 1960 میلادی زبانشناسان تصمیم گرفتند تا به زبان انگلیسی نگاهی توصیفی داشته باشند تا تجویزی؛ موضوعی که از نظر «هوروبین» «تلاشی برای پالودن و کنترل زبان توسط جامعه، اخلاق و گروه‌های نژادی» توصیف شده است.
 
وی برای اثبات مدعای خود به نگاه توصیفی در نگارش فرهنگ لغاتی چون «فرهنگ کاربری زبان انگلیسی» (1926) و به‌روز رسانی آن توسط «روبرت بورچفیلد» (1995) و ادامه این روند در سال 2015 توسط «جرمی باترفیلد» اشاره کرده و می‌گوید با مطالعه این فرهنگ‌ها می‌توان دریافت که طی حدود 90 سال گذشته به چه میزان زبان انگلیسی تغییرات داشته است.