به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) آلفرد هیچکاک «پنجره عقبی» را سینمایی‌ترین اثر خود می‌دانست، اما اعتقاد داشت وقتی فیلمنامه یکی از آثارش نوشته می‌شود، فیلمبرداری آن برایش امر ملال‌آوری است.
«جان مایکل هیز» این فیلمنامه را براساس داستان کوتاهی از «ویلیام آیریش» نوشته است. «استفان شارف»، نویسنده آثاری مانند «عناصر ساختاری سینمای هیچکاک» که سال‌های پیش نیز به ایران سفر کرده بود، در بخش دوم این کتاب، فیلمنامه «پنجره عقبی» را به شکل فنی، به همراه زمان هر نما و توضیحات فنی نوشته و فیلم را نمابه‌نما مورد تحلیل قرار داده است.
این کتاب نه‌تنها برای آن‌هایی که دستی به قلم دارند، بلکه برای کسانی که فیلم می‌سازند، اثری کاربردی است.
«مقدمه مترجم»، «پنجره عقبی(جان مایکل هیز)»، «فیلمنامه دکوپاژ شده( استفان شارف)»، «هنر نگریستن در پنجره عقبی: آجرها و ملاط(استفان شارف)» و «تصاویر» بخش‌های مختلف این اثر هستند.
در صفحه 249 و در بخش «هنر نگریستن در پنجره عقبی: آجرها و ملاط» می‌خوانیم: «او نزدیک پنجره‌اش به خواب رفته است. حرکت افقی دوربین به‌زودی بار دیگر تکرار می‌شود و جزئیات بیشتری را نشان می‌دهد. افشای غیرمترقبه جفریز، درسی است برای مشاهده: از این لحظه تماشاگر نسبت به هر چیزی که در آپارتمان وجود دارد، آگاهی پیدا می‌کند. به لحاظ زیبایی‌شناسی این نوع معرفی شخصیت اصلی نشان از توانایی و اصالت دارد. در صدرِ امتیازاتی که فرم‌های هیچکاکی دارند، حرکت دایره‌ای و 360 درجه‌ای دوربین نیز جای می‌گیرد، چون به این شکل اشاره‌ای باطنی به مفهوم دایره حیاط و فضای خفقان‌آور آن دارد...»
نخستین چاپ فیلمنامه «پنجره عقبی» با شمارگان یک‌هزار نسخه در 298 صفحه، به بهای ۲۲ هزار تومان در سال 1395 از سوی نشر چترنگ منتشر شده است.
یکشنبه ۲۸ شهریور ۱۳۹۵ - ۰۸:۳۹
نظر شما