حسن بهرامی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اظهار کرد: این رمان داستان یک نوجوان به اسم هرمز است که در یک خانواده فقیر در گچساران زندگی می‌کند. پدر هرمز لوله‌کش است . هرمز عادت دارد وسیله‌های پدرش را می‌دزد و می‌فروشد و با دوستانش سیگار می‌کشد. در این مسیر اتفاقات عجیبی برای هرمز رخ می‌دهد.
وی ادامه داد: این رمان تاکید ویژه‌ای روی آئین‌ها و باورهای بومی مردم کهگیلویه و بویراحمد و شکست این باورها دارد. در واقع به نوعی تلاش کرده‌ام تا نشان دهم که چگونه باورهای بومی مردم در دنیای مدرن و علم حل می‌شود.
این نویسنده با اشاره به ویژگی‌های این اثر گفت: این رمان بر اساس نوعی از زیستن ساخته شده که در وجود قهرمان نوجوان قرار دارد، نوعی که او را به سوی درون‌گرایی و البته کشف اموری پیش می‌راند که گاه تکان دهند هستند. برای همین مخاطب با رمانی روبه‌رو است که در فصل‌های کوتاه و برش‌های صریح و البته التزام به زمان خطی تلاش می‌کند یک جهان مضطرب بسازد.
وی افزود: جهانی که در آن بوی مرگ استشمام می‌شود و در کانال متعفن کنار خانه راوی، نزدیک کندوهای عسل‌شان، این راوی گمان می‌کند چند جنازه را شبانه خاک کرده‌اند.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «محله‌ی ما آخرین محله بود، خانه‌مان آخرین خانه شهر. کسی با رنگ روش نوشته بود «پلاک 1». کار شهرداری نبود. شهرداری چه کار داشت به این کارها؟ کار شهرداری پرداخت حقوق کارگران و کارمندانش بود و برداشتن زباله‌ها از جلو خانه‌ها. خانه‌ی ما آن‌قدر دیده نمی‌شدکه حتا سوپورها تحویلش نمی‌گرفتند. مادر زباله‌هامان را می‌ریخت توی کانال فاضلابی که به جای رودخانه از جلو چشم‌مان رد می‌شد.»
حسن بهرامی در سال 1349 در روستای شاه‌بهرام از توابع شهرستان باشت متولد شد. وی فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی است و کتاب‌های «نت‌های فارسی»، «ایرج میرزای تو»، «تفنگ پدر بر بام‌های تهران»، «خیش‌گا»، «سیب‌های چوبی» و«که باد در موهایش بنفش بود» بخشی از آثار اوست.
یکشنبه ۲۷ فروردین ۱۳۹۶ - ۱۱:۲۱
نظر شما