به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، شهیار قنبری، شاعر و ترانه‌سرای مطرح کشورمان به تازگی به کتابی با عنوان «لیوناردِ شهیار» را توسط موسسه انتشارات نگاه راهی بازار نشر کرده است.

این کتاب روایت شهیار قنبری از لیوناردِ کوهن است. قنبری در این کتاب به ترجمه اشعار کوهن پرداخته است و برداشت خود درباره هر کدام از این آثار را مطرح کرده است.

لیوناردِ کوهن  یکی از تاثیرگذار‌ترین خوانندگان و ترانه‌سرایان جهان است که  در ایران نیز طرفداران زیادی دارد اما درباره او حرف زیادی گفته نشده است. این کتاب پلی ارتباطی برای شناخت این اعجوبه‌ی دنیای هنر و موسیقی است و  می‌تواند دریچه‌های جدیدی از این چهره‌ی هنری را به روی مخاطب ایرانی باز کنند.

کوهن علاوه بر تاثیرگذار‌ی‌هایش در موزیک و ترانه در اخلاق حرفه‌ای نیز زبانزد بود. او در سال 1968 مهم‌ترین جایزه ادبی کانادا را کسب کرد اما در مراسم شرکت نکرد و در پیامی گفت: «اگرچه همه‌ام می‌گوید: جایزه را بگیر! اما شعرهایم می‌گویند: جایزه را نگیر!»
 
شهیار قنبری در مقدمه این اثر آورده است: «‌لندن. پاییز سال1979. به دیدار این شاعر – آوازخوان بزرگ رفتم. با گروه “Passenger”  مسافر آمده بود و یک آلبوم به‌‏نام: «ترانه‏‌های تازه». من از پانزده‏‌سالگی او را دوست داشته‏‌ام. با او بود که طعم خوشِ ترانه را چشیدم. که دلم هوای نوشتن کرد. با او بود. با لورکا بود. که «لنی» هم بسیار دوستش می‏‌دارد! بعدها فهمیدم. و این نخستین بار بود که او را از نزدیک می‏‌دیدم. به فاصله‏‌ی چند ردیف دختر و پسری که سر بر شانه‌‏ی هم داشتند و از ترانه‌‏های جادویی‏‌اش مستِ مست بودند. در میانه‏‌ی شب، کسی انگار خندید.

 لیونارد بزرگ خطاب به مردم گفت:
 – فقط احمق‏‌ها به شاعران می‌‏خندند!
باری و هنوز دفترچه‌‏ی تور اروپایی 1979 او را در میان کتاب‏‌هایم، «عزیز» نگاه داشته‌‏ام. ورق می‏‌زنم. به صفحه‏‌ی آخر می‏‌رسم:
نوشته‌‏ام: شاعری شکسته به زیارت شکسته‏‌یی دیگر می‌‏رود.
آخرین شب ترانه‌‏خوانی لیونارد در لندن. ضیافت عشق و ترانه.
جای چند آدم نازنین خالی‏‌ست. کاش همه شاعر بودند. لندن 79.

بعد، به ایران که برگشتم در شمال، شعری نوشتم به نام: اگر همه شاعر بودند، که در آلبوم «اگر همه شاعر بودند» یا پیشمرگانه‌‏ها: جنبش مقاومت علیه انهدام عشق؛ منتشر شد. باری، از لیونارد بگوییم. به سال 1968 کمپانی CBS آلبومی منتشر کرد به نام «ترانه‏‌های لیونارد کوهن» که شاعری سی‏‌وسه‏‌ساله را به دنیای «راک» معرفی می‏‌کرد. مردی که پیش از آن در سرزمین‏‌اش کانادا به‌عنوان شاعر و قصه‏‌نویس، صاحب نام و اعتبار بود. از آن روز تا به آخر، در جهانِ بیداران و هوشیاران، راه درازی آمده است. گاهی، سالی دو آلبوم و گاه سال‏‌ها بی‏‌هیچ کلامی و نغمه‏‌یی. نه مصاحبه‏ و گفت‌‏‏وگو، نه خبری و جنجالی. یا بگوییم، کم‏تر از همه! تا بخواهید کم‏تر!
امّا، از سال 68 تا به امروز تا، هزاره‏‌ی سوم، با ترانه‏‌هایی چون:
Suzanne ● So long Marianne ● hey, that’s no way to say goodbye ●
Dance me to the end of love ● the future ● Bird on a wire
و you want it darker، عاشقان‌‏اش زندگی کرده‌‏اند و تازه شده‌‏اند و پوست انداخته‌‏اند و قد کشیده‌‏اند.(باید می‏‌نوشتم زندگی کرده‌‏ایم و تازه شده‌‏ایم و… قد کشیده‏‌ایم!)

در جان‏‌پناه شاعری زیبا که بیست‏‌ویکم سپتامبر 1934 در مونترال به دنیا می‏‌آید. رشته‏‌ی ادبیات را در دانشگاه Mcgill و بعد در Columbia  به پایان می‏‌رساند. نخستین دفتر شعرش به نام «بیا اسطوره‌‏ها را با هم مقایسه کنیم» را به سال 1966 منتشر می‏‌کند و پس از آن دفترهای دیگری به چاپ می‏‌رساند. دو رمان می‏‌نویسد The favorite game به سال 1963 و beautiful losers سال1966. سال 1978 کتاب شعری به نام «مرگ یک زن شیدا» از او به بازار می‏‌آید و در شب کنسرت‏‌اش هم به دست من می‏‌رسد و مرا به بلندای جادو می‌‏برد.

مگر می‌‏شود او را خواند، او را شنید، او را فهمید و
عاشق‌‏اش نشد؟ درگیرش نشد؟
خراب و آبادش نشد؟!
مگر می‌‏شود؟! » 


در یکی از شعرهای این کتاب می‌خوانیم:
«تو می‌گویی که سکوت
به آرامش نزدیک‌تر است
تا
به شعر.
اما اگر سکوت را چونان هدیه‌یی
به تو پیشکش کنم
(چراکه سکوت را می‌شناسم)
تو خواهی گفت:
این سکوت نیست.
شعر دیگری‌ست.
و هدیه‌ام را پس می‌فرستی.»
 
لیوناردِ کوهن، شاعر بیست‌ویکم سپتامبر 1934 در «وست مانت» «مونترال» کانادا به دنیا می‌آید و هفتم نوامبر 2016 در «لس‌آنجلس» بی‌نفس می‌شود.

کتاب «لیوناردِ شهیار»، اثر شهیار قنبری در 128 صفحه، شمارگان 1000 نسخه و به‌بهای 12 هزار و 500 تومان توسط موسسه انتشارات نگاه راهی بازار نشر شده است.