دیوید سداریس در این کتاب از دو چیز بیش از قبل سخن می‌گوید: دونالد ترامپ و مرگ. مجموعه «کالیپسو» اولین کتاب او بعد از پنج سال، لحن و آهنگی متفاوت از این طنزنویس محبوب را نشان می‌دهد و حالتی غم‌انگیز با خود دارد. شاید هم تنها سایه اواخر میان‌سالی بر او افتاده: سربرآوردن واقعیت مرگ، افزایش فراگیر مراسم تدفین، بیماری و بازنشستگی. دشوار است که بخواهیم بگوییم انگیزه برای تغییر دقیقا از کجا نشات می‌گیرد. و در واقع نبوغ سداریس در این نهفته است –او فرهنگ را از درون نشان می‌دهد.
سداریس با ذهن عجیب و منحصر به فردش، حقایق گزنده را ثبت می‌کند، با دقت روزنامه‌نگارانه برایشان مستندسازی می‌کند و ارزش غم‌انگیز و در عین حال خنده‌دار آن‌ها را می‌دوشد.
او تنها این بار به قسمت تراژدی بیشتر تکیه می‌کند. سداریس حالا دهه‌هاست که در این بازی است و انتشار هر کتاب جدید به معنی جشن گرفتن در میان طرفداران پرشور اوست. نفوذ او در زمینه‌های به هم پیچیده از طنز مشاهدتی و تفسیر اجتماعی در همه‌جا در سرتاسر چشم‌اندازی نو و هیجان‌انگیز پراکنده است.
سداریس دقت و وضوح را با متعهد کردن خود به آن با اشتیاقی خشک و بی‌روح قوت می‌دهد. کسانی که مدت‌هاست او را می‌خوانند، عروج ادبی و سفر بزرگ‌تر شدن او را ترسیم کرده و احساس نزدیکی خاصی می‌کنند. این برای آن دسته از خوانندگان وفادار است، که علی‌الخصوص با خواندن «کالیپسو» (که برخی از داستان‌هایش پیش از این منتشر شده‌اند) کمی متعجب خواهند شد.
با اینکه کالیپسو امضای بذله‌گویی سداریس را دارد، تاثیرش تغییر کرده است. در بهترین حالت طنز او در اینجا از غمی که دارد پشتیبانی می‌کند، یک حسرت. قطعه‌ای که برای خودکشی خواهرش، تیفانی نوشته درست در قلب می‌نشیند. تاملاتش درباره والدینش، غرق در فاصله و پشیمانی، آشنایی دردناکی را منتقل می‌کند. حتی چیزهای جزئی در این مجموعه مثل داستان اول با درد تزیین شده است.
سداریس درباره انتخابات ۲۰۱۶ هم می‌نویسد و در واقع به کلیشه جدید مقاله‌ای مبتلا می‌شود، اما آن را به نحوی انجام می‌دهد که برای روح کالیپسو درست باشد.
نظر شما