به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از لیت‌هاب - ۱۵ سال پیش سارا گمبیتو و جوزف لگسپی تصمیم گرفتند که فضایی برای نویسندگان آسیایی-امریکایی به وجود بیاورند. شعر و داستانِ امریکایی‌های آسیا و اقیانوسیه (APIA) به ندرت در رادار ادبیات قرار می‌گرفتند و تنها تعداد کمی از آنها در دنیای ادبیات شناخته شده‌ بودند که بیشترشان هم شرق آسیایی بودند. در همین حال نویسندگان جدید APIA در تلاش بودند که مشاورانی پیدا کنند و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این‌گونه بود که «کاندیمن» شکل گرفت. امروز این سازمان بیش از ۲۰۰ کتاب شعر و داستان منتشر کرده است. آنها جوایزی راه انداخته‌اند و برنامه‌های نویسندگی در اطراف کشور برگزار می‌کنند. از آنجایی که این هفته مراسم پانزدهیمن سالگرد تاسیس «کاندیمن» برگزار می‌شود، لیستی ۱۰ نفره از نویسندگان آن را تهیه کرده‌ایم که آثارشان موجب ترویج و پرورش این خانواده شده است.


جورج آبراهام
شاعر، نویسنده و فعال فلسطینی-امریکایی که آن‌طور که یک منتقد نوشته بود «استادانه زبان انگلیسی و همچنین سنت‌های شاعرانه را به دست گرفته، تا یک روایت عربی عمیقا قومی را تحویل دهد.» زبان عجیب و غریب آبراهام که شامل چندین ضمیر و خاستگاه است، مرزها را درمی‌نوردد و خوانندگانش را عمیقا به حرکت درآورد. دو اثر جدید از داو در راه است: «حق تولد» و یک کتاب شعر/نقاشی با همکاری لیلا عبدالرزاق.


فاطیما اصغر
شاید اصغر را به عنوان نویسنده و خالق سریال اینترنتی نامزد جایزه امی «دختران قهوه‌ای» به یاد داشته باشید. نمایشی خلاقانه درباره دوستی زنان رنگین پوست در شیکاگو که با انتخاب HBO می‌رود که مخاطبان بیشتر هم پیدا کند. اما باید این شاعر را به خاطر اشعارش که به طرز وحشیانه‌ای زیبا هستند و پیچیدگی‌های زن بودن، مهاجر بودن، سیاهپوست بودن و یتیم بودن را به تصویر می‌کشند، بشناسید. کتاب نخست او با نام «اگر به سراغمان بیایند» در حال حاضر در بازار است.


جیسون بیانی
هیچ چیز پنهانی در شعر بیانی وجود ندارد. با خواندن او به عشقِ سفت و سخت، حرف‌هایی باصراحت درباره اینکه عبور از فرهنگ امریکایی به عنوان یک فیلیپینی-امریکایی چه معنایی دارد و کشمکش دردناک خاطرات آبا و اجدادی و شخصی می‌رسید. و پاسخ خود را با بارقه‌های درخشان از چیزی که تغییر و تحول شخصی و اجتماعی است، می‌گیرید. بیانی نه تنها یک شاعر بااستعداد است، بلکه با مدیریت هنری ورک‌شاپ‌ها به ترویج صحنه‌های هنری آسیایی-امریکایی در سانفرانسیسکو کمک می‌کند. مجموعه شعر بعدی او سال آینده منتشر خواهد شد.


رووان هیسایو بوچانن
بوچانن سال گذشته با رمان نخستش «بی‌خطر مثل تو» سر و صدا کرد. این اثر غنی، ضربه نسلی ناشی از زندانی کردن ژاپنی-امریکایی‌ها در طول جنگ جهانی دوم را بررسی می‌کند. در میان تحسین‌ها از این رمان می‌توان به این اشاره کرد که به عنوان انتخاب سردبیر نیویورک تایمز و گریت رید ان.پی.آر در سال ۲۰۱۷ انتخاب شد و به خاطر نثر شاعرانه، غریزی و تکان‌دهنده‌اش مورد تمجید قرار گرفت.


دای دوآن
دوآن لذت عظیمی در زیبایی، تخیل و مهم‌تر از همه ابتکار عمل در کارهای بازیکنان فوتبال مورد علاقه‌اش و شاعران مورد علاقه‌اش می‌یابد و خوشبختانه آثار خودش هم با همان کیفیت جرقه می‌زند. اولین مجموعه شعر او، «ما یک بازی می‌کنیم» یک مراقبه فریبنده درباره خشونت، جنسیت، اشتیاق و تعلق، برنده جایزه شاعران جوان ییل در سال ۲۰۱۷ شد.


جنین جوزف
جوزف داستان‌سرایی خود را در چندین ژانر مختلف به عنوان شاعر (مجموعه شعر او با عنوان «رانندگی بدون گواهینامه» جایزه شعر کانیدمن ۲۰۱۴ را از آن خود کرد)، مقاله‌نویس و اپرانویس پرورش داده است. آثار جوزف واقعیاتی درباره خودش و داستان‌هایی درخشان در شرایط ضدمهاجر و نژادپرستانه را در خود می‌گنجاند. و با این کار او به ما کمک می‌کند تا در کارهایی که باید برای شکل دادن این جهان به یک داستان متفاوت که همه می‌توانیم آن را بگوییم، روشن‌تر عمل کنیم.


انسلی مون
شعر مون، شاعرانه و ویران‌کننده، می‌تواند کمی شما را دل‌شکسته کند. می‌توان به آن به عنوان دعوتی برای رها کردن آنچه شما را آسوده نگه می‌دارد و آزاد کردن هرگونه فهم تثبیت‌شده از هویتی که دارید در نظر گرفت. او این‌طور توضیح می‌دهد: «من در هند متولد شدم و توسط خانواده‌ای سفیدپوست به فرزندی گرفته شدم. از سنین ابتدایی زندگی‌ام یاد گرفتم که «تعلق» به معنای پیچیده‌تر کردن داستان‌های سنتی است.» او در حال کار کردن روی دومین مجموعه شعر خود است که فرزندخواندگی، نوزادکُشی و حقوق زنان در هند را به چالش می‌کشد.


بوشرا رحمان
رحمان می‌نویسد «نوشتن از زندگی می‌تواند یک کار فریب‌کارانه باشد.» این یک هنر است که او هم در شعر و هم در داستان ماهرانه عمل می‌کند. رمان رحمان «کورونا» و مجموعه شعر اخیرش «سالن زیبایی ماریانا» موجب برانگیختن بند آمدن نفس ناشی از فهم، اشکِ خشم و فریادِ خنده می‌شود.


سجل شاه
شاه با صداقتی آشکار درباره حافظه، نژادپرستی، عشق و جامعه می‌نویسد. مقالات او بسیار صمیمانه است و داستان‌هایش به زیبایی، آرزو، خلا و عشق را برمی‌انگیزد. او می‌گوید «نوشتن یک عمل فیزیکی است و این تجربیات و تمرین‌ها اساسا رویکرد من به نوشتن و تدریس را تغییر دادند.»


مای دِر ونگ
«سرزمین بعدی» ونگ جایزه والت ویتمن آکادمی شاعران امریکایی را در سال ۲۰۱۶ از آن خود کرد، در فهرست بلند بخش شعر جایزه ملی کتاب قرار گرفت و از فینالیست‌های جایزه کیت تافتس دیسکاوری بود. پس اگر تاکنون آن را نخواندید، به خودتان لطف کنید و در شعرهای ونگ شیرجه بزنید که درباره عواقب جنگ پنهانی امریکا در لائوس و اثراتش بر مردم همونگ است.