خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- جواد نعیمی؛ نویسنده حوزه دین: مدینه از برکت نفس او سبز می‌شد و آفتاب صداقت از منزل‌گاه اندیشه‌اش برمی‌تابید . کلامش رویش حق را بالنده می‌کرد و قیامش در نیمه‌شب‌های تاریک با کوله‌باری از هدیه، مستمندان و بینوایان را دل‌شاد می‌ساخت. بیل در دست می‌گرفت و به تلاش معاش می‌ایستاد و عشق به زندگانی والا و پر معنا را در جان‌ها زنده نگاه می‌داشت.
آن امام همام، کوهی از وقار بود، دریایی از علوم ، اقیانوسی از حکمت و فضیلت، گستره‌ای از رحمت و عبادت، که همتی بی‌همانند در بر آوردن حاجت‌های مسلمانان از خود نشان می‌داد و لحظه لحظه‌های حیاتش از تبرک یاد و نام خدا سبز و سرشار بود. چهره‌ای دوست‌داشتنی، رفتاری سنجیده و متین، سینه‌ای انبوه از یقین و تلاشی گسترده در راه دین داشت.
مفسر کتاب مبین و حافظ ارزش‌های معنوی بود. آن بزرگ‌مرد، بنیان‌گذار نشر حقایق و توجه به دقایق است . دانشگاهی که امام صادق علیه‌السلام بنیان نهاد، سرچشمه انقلاب فکری و فرهنگی عمیقی در جهان اسلام شد و مردانی در محضر آن بزرگوار رشد یافتند که هر یک چونان خورشیدی از روزن زمان، بر تمامی جهان تابیدند و پایه‌های تشیع سرخ را استحکام بخشیدند. نخل وجود والای آن پیشوای ما، چنان ثمر داد که مذهب ما را با نام خویشتن مزین کرد.
آن بزرگوار به هنگام پرواز به ابدیت در آخرین کلام و پیام خویش، از «نماز» گفت و فرمود : «آن‌کس که نماز را سبک بشمارد، شفاعت ما را درنخواهد یافت .» درود بر آن سرور ساجد، آن رهبر ماجد و آن احیاگر سنن محمدی و بینش‌های والای علوی ... درباره شخصیت والای امام صادق علیه‌السلام، نویسندگان گوناگونی قلم زده و آثار زیادی پدید آورده‌اند که پرداختن به آن‌ها مجالی دیگر را می‌طلبد. اما برای تبرک و تیمن به نام مقدسش، صاحب این قلم به معرفی اثر ناقابل خویش می‌پردازد.
«قصه‌های زندگانی امام جعفر صادق علیه‌السلام» عنوان هشتمین جلد از مجموعه‌ی چهارده جلدی «قصه‌های زندگانی چهارده معصوم» است که به قلم این حقیر نگارش یافته و به نشر( انتشارات آستان قدس رضوی) این مجموعه را در سال 1392 با شمارگان هر جلد یک هزار نسخه به قطع جیبی چاپ و منتشر کرده است. این کتاب در 16 بخش به قصه‌هایی از زندگانی و سیره اخلاقی آن بزرگوار پرداخته است.
در این‌جا، برش کوتاهی از نخستین بخش این کتاب را ملاحظه می‌فرمایید: «مدينه حال و هواي ديگري داشت. بوي خوش، مثل پرنده‌اي سبك بال به همه جا سر مي‌كشيد. موجي از شادماني در تن شهر مي‌دويد. نخل‌ها هم انگار شاداب‌تر از هميشه بودند. آن‌ها خرسندي و شادي خودشان را بر بال نسيم نهاده و بدين‌گونه؛ كوچه‌هاي شهر را سرشار از خوش‌حالي مي‌كردند. اين شور و شعف همگاني، در خانه حضرت امام محمدباقر عليه السلام به اوج خود مي‌رسيد. زيرا عروس آن بزرگوار يعني «ام فروه» امانت الهي خويش را بر زمين نهاده بود. خداوند فرزند پاك‌زاد و خوش‌نهادي هم‌چون امام جعفر صادق عليه‌السلام را به خاندان امامت و پيروان رسالت هديه داده بود. آن روز، خانه ام فروه نوراني‌تر از هميشه به‌نظر مي‌آمد. او، نگاهي از سر شوق به نوزاد خويش انداخت و به سپاسگزاري بر درگاه خداوند پرداخت. امام باقر عليه‌السلام هم با شادماني؛ فرزند تازه به دنيا آمده‌اش را به آغوش كشيد و پيشاني‌اش را بوسه‌باران كرد. آن‌گاه، نگاه مهربانانه‌اي به همسر و نوزاد خود كرد و به خاطر همه چيز، خداوند را سپاس گفت. دوست‌داران خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم هم، با شنیدن خبر ولادت حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام به‌وجد آمده و بسیار شادمان شدند. آنان، هم امام محمدباقر عليه‌السلام را به‌عنوان رهبري پاك و آسماني و معصوم مي‌شناختند و هم از خوبي‌ها و والايي‌هاي اخلاقي و معنوي «ام فروه» آگاه بودند. مردم مدينه خيلي وقت‌ها، از امام صادق عليه‌السلام با عنوان «پسرِ مادري ارجمند» ياد مي‌كردند. امام ششم، بعد ها بر این نکته؛ مهر تأييد زده و فرمودند: «مادرم، بانويي مؤمن، باتقوا و بسيار نيكوكار بود. خداوند هم نيكوكاران را دوست مي‌دارد. »
یکشنبه ۴ آذر ۱۳۹۷ - ۰۸:۰۰
نظر شما