به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در قم، صابر قدیمی در ابتدا ضمن تقسیم‌بندی ادبیات در کتاب «بوطیقا» از ارسطو، گفت: در بوطیقا که نخستین کتاب درباره بلاغت و زیبایی‌شناسی است، ارسطو ادبیات را به سه بخش (حماسی، هنرهای نمایشی یا دراماتیک و ترانه یا لیریک) تقسیم می‌کند. او «لیریک» را شعری دانسته که همراه ساز «لیر» خوانده می‌‌شده است. در ادامه تعداد دیگری از سازها هم به این عرصه وارد می‌شوند.
این شاعر جوان در ادامه به رواج ترانه در عصر مشروطه اشاره کرد و یادآور شد: در دوران مشروطه شاعرانی همچون عارف قزوینی ترانه را همراه موسیقی می‌ساختند و برخی آثار با موسیقی اجرا می‌شد. در این عصر افراد روزنامه‌خوان ترانه‌هایی از جمله آثار میرزاده عشقی برای مردم می‌خواندند و مردم هم با آن‌ها دم می‌گرفتند.
قدیمی به سابقه ترانه در ایران اشاره و تصریح کرد: در داستان بهرام گور در شاهنامه فردوسی برای نخستین بار به ترانه و ترانه‌سرایی در ایران اشاره شده است. در این دوران افرادی در دربار به نوازندگی و خوانندگی مشغول شدند.
وی در پایان سخنانش گفت: ترانه نباید مشکل وزنی داشته باشد و این توجیه که برخی آثار چون بر اساس ملودی نوشته شده‌اند، مشکلات وزنی دارند، پذیرفتنی نیست. ترانه باید بر اساس ملاک‌های زیبایی‌شناسی قابل نقد باشد.
یکشنبه ۱۶ تیر ۱۳۹۸ - ۱۳:۲۱
نظر شما