خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ابراهیم زاهدی مطلق: از اولین ساعت‌های صبح جمعه که خبر شهادت حاج قاسم سلیمانی در شهر پیچید، حدسم این بود که فضای مجازی پر می‌شود از عباراتی مانند #من_سلیمانی‌ام و #انتقام_سخت . احساسم این بود که من نمی‌توانم این جمله را بنویسم. اصلا نباید می‌نوشتم. پیشترها که نوشته بودم «من سپاهی‌ام» کار راحتی بود؛ خیلی‌ها هم این را نوشته بودند. اما حالا کار دشوار شده بود؛ آیا من سلیمانی‌ام؟
نه تنها خودم، بلکه هیچ کس را سلیمانی نمی‌دانستم. اما به انتقام سخت فکر می‌کردم؛ انتقام سخت، چگونه است و چه کسی فرمان را اجرا خواهد کرد؟ انهدام کدام ناو یا انفجار کدام ژنرال آمریکایی انتقام سخت‌تر و دردناک‌تر و موثرتری است؟ در همین کشمکش‌ها و تردیدها، حاج قاسم پا به صحنه می‌گذارد و فضای مجازی شاهد یک انتقام واقعی می‌شود؛ انتقامی که خود حاج قاسم از متکبران می‌گیرد و درس فرماندهی به نظامیان مغرور آمریکایی می‌دهد. انتقامی که به زعم من سخت‌تر از آن نمی‌شود متصور شد: «همسرم من جای قبرم را در مزار شهدای کرمان مشخص کرده‌ام....قبر من ساده باشد مثل دوستان شهیدم. بر آن کلمه سرباز قاسم سلیمانی بنویسید، نه عبارت‌های عنوان‌دار...»
حالا من با خیال راحت می‌نویسم: «من هم سربازم» و در لذت انتقام سخت، با تمام سربازهای وطنم شریک می‌شوم.
دوشنبه ۱۶ دی ۱۳۹۸ - ۱۳:۰۲
نظر شما