به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، جمعی از استادان افغانستانی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاههای هرات و کهکشان شرق در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، روز شنبه 19 بهمن‌ماه، با تقی پورنامداریان، استاد و عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی دیدار کردند.
بر اساس این گزارش، استادان زبان و ادبیات فارسی افغانستان که در سومین دوره دانش‌افزایی بنیاد سعدی ویژه استادان این کشور شرکت کرده بودند، پس از دیدار با چهرههایی نظیر شفیعی کدکنی، سیروس شمیسا و میرجلال‌الدین کزازی در دانشگاههای تهران و علامه طباطبایی برای دیدار با تقی پورنامداریان، صبح روز شنبه میهمان پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی بودند.
در این دیدار که با حضور قبادی، رئیس پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و رئیس و برخی اعضای پژوهشکده زبان و ادبیات فارسی برگزار شد، قبادی با خوشامدگویی به میهمانان، آرزو کرد چنین دیدارهای علمی که می‌تواند گویشوران زبان فارسی را از اقصی نقاط ایران فرهنگی پیرامون شمع وجود استادان مسلم و مبرز این رشته در دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های ایران جمع آورد، استمرار یابد. وی دست‌آورد این دیدارها را روایت سرگذشت ادبیات فارسی در ایران و افغانستان و دیگر بخش‌های ایران فرهنگی دانست و با معرفی اجمالی پژوهشگاه علوم انسانی به بهانه انتشار کتاب تاریخچه پژوهشگاه، درباره جایگاه علمی پورنامداریان سخن گفت.
سپس پورنامداریان با طرح مبحثی درباره تک معنایی و چندمعنایی در شعر بیان داشت که شعر کلاسیک عمدتاً به جز اندک استثناءاتی تک معنایی بوده است. وی با تقسیم گزاره‌های زبانی به سه دسته: گزاره‌های عقل‌پذیر یا عادت پذیر، گزاره‌های عقل‌گریز یا عادت گریز، و گزاره‌های عقل ستیز یا عادت‌ستیز، میزان و کیفیت چنین گزاره‌هایی را از شعر کلاسیک تا شعر معاصر با ذکر مثال‌های متعدد بررسی و تحلیل کرد.
این مدرس دانشگاه با اشاره به اینکه در شعر معاصر «گوینده» و «مخاطب» از اقتدار زبان آزاد می‌شود و عمدتاً گزاره‌ها عقل‌ستیز و به‌علت عدم انطباق با مصداق مشخص قابل تأویل است، به دو نظریه در این‌باره اشاره کرد: در نظریه اول که مربوط به آراء گادامر و هایدگر است، شعر می‌تواند معانی متعددی داشته باشد. اما از نظر شخصی مانند هرش، تأویل کننده آن است که بکوشد تا نیت گوینده را پیدا و کشف کند. شرایط کشف نیت گوینده هم آن است که اول، تفسیر بیان شده با ساختار متن منطبق باشد، دوم، روابط بینامتنی با آثار گذشته آن را تأیید کند و سوم آنکه با زندگی نویسنده هم‌خوانی داشته باشد. وی تأویل را در واقع «کشف یا فعلیت بخشیدن به معنای متن در نتیجه تأمل در آن» دانست.
استاد ادبیات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی تک‌معنایی و چندمعنایی بودن شعر را با نسبت آن به زمان و مکان چنین توضیح داد که یکی از علت‌های تک‌معنایی بودن شعر کلاسیک، شفاهی بودن آن است، زیرا در زمان اتفاق می‌افتاده و چون سینه به سینه بیان می‌شده، مخاطب در صورت عدم درک آن، به صورت مستقیم مراد گوینده را جستجو و کشف می‌کرد اما شعر مکتوب به علت غایب‌بودن گوینده می‌تواند معانی متفاوتی را به ذهن خواننده آن متبادر سازد که با شرایط فوق می‌توان مراد گوینده را کشف کرد.
پورنامداریان هم‌چنین اشاره کرد: شعر امروز که عمدتاً شعر غنایی است و مهم‌ترین شکل آن هم تغزل است، نه در پی انتقال معرفتی به مخاطب که به دنبال تحت تأثیر قرار دادن عواطف آن است.
وی افزود: ادبیت شعر این است که اول، تولید زیبایی می‌کند و البته این زیبایی نسبی است، دوم، یک عاطفه شخصی را بیان می‌کند و در نهایت به تحریک عواطف مخاطبان خود می‌پردازد.
وی نقبی هم به ساحت عرفان زد و عرفان را آزادی از اسارت عالم عین و رسیدن به عین‌الیقین و در نهایت، حق‌الیقین دانست.
در پایان جلسه، برخی میهمانان حاضر در جلسه، ضمن ابراز اینکه سال‌هاست به صورت غیر مستقیم و از طریق خواندن و آموزش کتاب‌های پورنامداریان، با وی و اندیشه‌هایش آشنایی دارند، پرسش‌های خود را درباره مباحث مطرح شده بیان کردند و پورنامداریان نیز به پرسش‌های آنها پاسخ داد.
یکشنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۸ - ۱۶:۰۱
نظر شما