هنوز انسان باید راه زیادی طی کند، اما فرستادن انسان به ماه و فراتر از آن، هدفی دور از دسترسی نیست. اما باید دید این اتفاق چه زمانی رخ خواهد داد و چه زمانی انسان‌ها به دنیای بیگانه قدم خواهند گذاشت و ماندگار خواهند شد؟
کتاب «مهاجرت انسان به فضا» اثر مشترک احمد عسکری، مهدی خزایی، عارف کریمی و علی یعقوبی، به دنبال معرفی فناوری‌های جایگزین برای سازگاری بلندمدت با محیط‌های فرازمینی است. این کتاب در هفت فصل، ضمن بیان مقدماتی از موضوع مورد بحث و نوآوری این اثر، در ادامه به تشریح موضوعاتی همچون مسیرهای کنونی در اکتشافات فضایی، تغییر از محل سکونت به سازگاری در فضا، تناوب ثانویه در اتصال با محیط فضایی، راه‌حل‌های تلفیقی و آینده تکامل انسان می‌پردازد.
واسطه‌ای برای تحول در تاریخ تکاملی بشریت
«چشم‌‌انداز گونه‌های ما که در آینده نزدیک در سیاراتی غیر از زمین سکونت خواهند کرد، پرسش‌های متعددی را مطرح می‌کند که نیازمند توجه متفکرانه هستند: چگونه می‌توانیم نه‌تنها در کوتاه‌مدت (تک نسلی) رشد کنیم، بلکه در بلندمدت (چند نسل) عادت کرده و تحمل کنیم؟ چه نوع رابطه‌ای با محیط فضایی به این هدف اهمیت می‌دهد؟ انسان‌های غیرزمینی چه شکلی هستند و آیا هنوز هم می‌توان آن‌ها را «انسان» نامید؟ مهاجرت انسان به فضا، واسطه‌ای برای تحول در تاریخ تکاملی بشریت خواهد بود و بااین‌‌حال در‌حالی‌که خودمان را در معرض این رویداد قابل‌توجه قرار می‌دهیم، تقریبا هیچ بحثی در مورد اینکه چه تأثیری بر انسان می‌تواند داشته باشد یا چه چیزی باید باشد، وجود ندارد. در آینده‌ای بسیار نزدیک و قابل پیش‌بینی، با تبدیل پیشگامان به ساکنان، ساکنان به شهروندان و بومی‌شدن شهروندان، نسل‌های ما در جایی غیر از زمین متولد خواهند شد. نسل اولیه آن‌ها انسان خواهد بود، اما هودشان به این معنا که ما امروز انسان هستیم، انسان نخواهند بود.
تخیلی علمی، تخیلات متعدد و گاه عجیب و غریبی را از شخصیت‌های بیگانه در سفرهای فضایی به‌وجود می‌آورد، اما انسان‌ها در مقابل آن‌ها تقریبا همیشه با همان تصویری که در حال حاضر هستند، به تصویر کشیده می‌شوند. به طرز عجیب و غریبی، شخصیت‌های خیالی انسانی از تمام آن‌ها کمتر قابل باور هستند. غیرممکن است تصور کنید که پس از گذشت قرن‌ها، با فناورِی‌هایی که اختراعات کنونی ما را کاملا مبتدی جلوه می‌دهند و ساکن شدن در مکان‌هایی بسیار متفاوت از زمین، انسان‌های فضایی هنوز هم شبیه به انسان‌های زمینی امروزی خواهند بود.»
«فضانوردانی که ماه‌ها را در محدوده میکرو گرانشی ایستگاه فضایی بین‌المللی گذرانده‌اند، از لاغری و ضعف شدید عضلانی و انقباض استخوان رنج می‌برند؛ در نتیجه زمانی که آن‌ها به زمین برمی‌گردند، بیشتر نیروی فیزیکی خود را از دست دادند. ما می‌توانیم مشکلات مشابهی را در هنگام سفر به مریخ که دارای یک‌سوم جاذبه زمین و ماه که تنها یک‌ششم است، انتظار داشته باشیم. اگرچه کاهش وزن ممکن است به‌عنوان رهایی از محدودیت‌های گرانشی سیاره ما تجربه شود، ما را همچنین از چالش غلبه بر نیروهای ضد –مذاکرات دائمی با محیط که ما را قوی نگه می‌دارد، محروم می‌کند. با توجه به اثرات بسیار زیان‌آور مواجه شدن درازمدت با میکرو گرانش در بدن، گرانش مصنوعی از طریق سانتریفیوژ، تکنولوژی مقاومت، باید معرفی شود.»
ربات‌ها در خدمت اهداف فضایی انسان
«همه تکنولوژی‌هایی که برای فضانوردی استفاده می‌شوند، بر روی هدف‌های علمی تمرکز کرده‌اند. با توجه به سایز کوچک خدمه‌ها که در فضا پیشگام هستند، مسافت‌های دور و فاصله‌های آن‌ها با انسان‌های دیگر در زمینه و مدت زمان مورد نیاز برای سفر به آن مکان‌ها، حضور ربات‌های اجتماعی می‌تواند مشکلات ایزوله کردن، تنهایی و تحریکات ذهنی را کاهش دهند. به‌علاوه وظایفی که برای آن‌ها طراحی شده‌اند، آن‌ها باید به‌عنوان یک عضو از خدمه‌ها کاملا دانا باشند و به‌عنوان یک دستگاه تکنولوژی برای سرویس‌ها و وظایف جدی آماده‌سازی شده باشند. همچنین نقش اجتماعی آن‌ها نیازمند ارزیابی اخلاقی است، زیرا ارتباطات اخلاقی بین انسان‌ها و مقالات برای رسیدن به موفقیت در آینده مأموریت‌های فضایی، ضروری و مهم است. مأموریت‌های پروازهای فضایی مهم که برنامه‌ریزی شده هستند و بدون ملاحظات مهم و اخلاقی انجام می‌شوند و ارتباطات احساسی بین ربات‌ها و انسان‌ها می‌تواند منجر به شکست و یا برعکس موفقیت شود. با پیشرفت تکنولوژی برای جنبه‌های مختلف فضانوردی، نقش اجتماعی ربات‌ها باید مهم‌تر تلقی شود.»
نخستین چاپ کتاب «مهاجرت انسان به فضا» در 269 صفحه با شمارگان یک‌هزار نسخه به بهای 35 هزار تومان از سوی انتشارات دانشگاه پدافند هوایی خاتم‌الانبیاء (ص) راهی بازار نشر شده است.
نظر شما