خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- سعید تشکری یکی از سرمایه‌های بی بدیل این مرز و بوم بود که قدر و منزلتش چنان که باید و شاید شناخته نشد و خسته و دل آزرده از بی مهری زمینیان به اهل آسمان پیوست.
نویسنده‌ای که عشق به اهل بیت عصمت -علیهم السلام- و بخصوص حضرت شمس الشموس -سلام الله علیه- در آثارش موج می زد و محصول پژوهش‌های توان فرسا و ریاضت های طاقت سوزش را کریمانه در طبق اخلاص می‌گذاشت و در قالبی فاخر و نفیس تقدیم مخاطبان تشنه می‌کرد.
سعید تشکری نویسنده ای توانمند، پرکار و خستگی ناشناس بود.
نویسنده‌ای که سالیان متمادی با سخت ترین بیماری های جسمی و عمیق ترین زخمهای روحی، کنار آمده بود اما از نوشتن کناره نگرفته بود.
نویسنده ای که دست از جان شسته بود و با نفس مقدس قلم زنده بود.
نویسنده‌ای که آسمانی‌ترین آثارش را در سخت ترین شرایط و بیشترین محدودیت خلق کرد. و از برگ برگ آثارش بالهایی برای پرواز تا آستان محبوب ساخت.
نویسنده‌ای که اگر نه در ایران این زمان که هر زمان در هر کجای جهان می بود، اینچنین دچار غربت و مظلومیت نمی‌شد. در جایگاهی بایسته می‌نشست و مراقبتی شایسته از او صورت می‌گرفت. هر زمان و مکانی که نه جهل و شعبده و عوام‌فریبی که علم و ادب و هنر فضیلت محسوب می شد و سرنوشت فضیلت دست رذیلت سپرده نمی‌شد.
اما مع الاسف، در دور و دیاری که سکه رایج جهل است و دانش و بینش مذموم، ستاره ها غریبانه افول می‌کنند و چراغها دچار غفلت یا مهاجرت می شوند و گرنه در سکوتی سنگین به خاموشی می گرایند.
در دور و دیاری که بزرگان به بازی های کودکانه سیاست و قدرت مشغولند، کسانی متولی فرهنگ و ادب و هنر می‌شوند که خزف را از صدف باز نمی‌شناسند و سهل است که فقط سنگ و کلوخ را تکریم و تجلیل می کنند.
خوشا به سعادت سعید تشکری که رندانه رخت خویش از این ورطه بیرون کشید و در سایه سار میزبان آسمانی و امام مهربانی مأوا گزید.
طوبی له و حسن مآب
سید مهدی شجاعی
١٤٠٠/١١/٢٠
چهارشنبه ۲۰ بهمن ۱۴۰۰ - ۱۶:۲۶
نظر شما