فاطمه افشاریان در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با بیان اینکه فرارسیدن ماه رمضان فرصتی برای توجه ویژه به اشعار مناجاتی به عنوان یکی از انواع مهم شعر آیینی کشورمان است، توضیح داد: در روزگار ما بیشتر، شعر آیینی را در مدح ائمه (ع) به کار می‌برند؛ اما حوزه شعر آینی بسیار گسترده‌تر است و می‌توان گفت، هر آنچه که دارای رگه‌هایی از آیین و عقیده ما، دین، معنویت و عرفان است، شعر آیینی محسوب می‌شود و شعر مناجات نیز که بیشتر در ماه رمضان شنیده و خوانده می‌شود، از مهمترین گونه‌های شعر آیینی به شمار می‌رود.
این شاعر آیینی افزود: شعر مناجاتی که زیرمجموعه ادبیات نیایشی است، سابقه طولانی دارد و شاعران بزرگ ما از جمله فردوسی، مولانا، سنایی، نظامی و عطار در قرون متمادی تلاش کرده‌اند در اشعار خود مناجات را به کار ببرند و همواره در ابتدای اشعار و مقدمه کتاب‌های خود به حمد و ثنای پروردگار پرداخته‌اند. این اقدام نشانه اهمیت شعر مناجات است که در قرن‌های متمادی ادامه یافته است.
وی ادامه داد: متاسفانه امروز توجه به مضامین مناجاتی کاهش یافته که این امر علت‌های مختلفی دارد. تمام عرصه‌های هنری و ادبی در طول تاریخ دچار تغییراتی می‌شوند. با تغییرات فرهنگی و تاریخی حضور مناجات نیز در اشعار شاعران امروز کمرنگ شده؛ چراکه شاعران امروز بیشتر معشوق زمینی را مورد خطاب قرار می‌دهند و از عرفان و عشق حقیقی فاصله گرفته‌اند.
افشاریان با بیان اینکه فضای معنوی حاکم بر جامعه در ماه رمضان، توجه بیشتر به شعر مناجات را موجب می‌شود، گفت: انسان‌ها در ماه رمضان بیشتر به خدا نزدیک می‌شوند و تلاش می‌کنند از گناه فاصله بگیرند و اعمال دینی بیشتری را انجام می‌دهند.
وی افزود: در ماه رمضان علایق هنری و مطالعاتی نیز به معنویت گرایش می‌یابد و به عنوان نمونه من در این ماه ترجیح می‌دهم در مطالعه ادبی به اشعار عاشورایی بپردازم.
افشاریان در پایان گفت: برای رونق و توجه هرچه بیشتر به اشعار مناجاتی و بازگشت آن به دوران شکوه گذشته، باید این گونه ادبی به درستی تبیین شود تا اقشار مختلف جامعه و شاعران به این مهم واقف شوند که مقصود از خلقت، به خدا رسیدن است و اگر به مدح اهل بیت (ع) نیز می‌پردازیم دلیل اصلی آن ارتباط این بزرگواران با خداوند است.
سه‌شنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۱ - ۱۰:۴۶
نظر شما