به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «آن بیست و سه نفر» نوشته احمد یوسفزاده از معدود رمان‌های تالیف شده درباره آزادگان است. این کتاب داستان معروف اسیران کودک ایرانی را روایت می‌کند که به آنها گفته شده که قرار است به صلیب سرخ بروند؛ اما به دیدار صدام برده می‌شوند. از واقعه اسارت این کودکان در جریان جنگ تحمیلی تا کنون چندین داستان و اثر ادبی دیگر نگاشته شده؛ اما این اثر که خالق آن خود یکی از آزادگان کشورمان است شهرت بیشتری یافته و دست‌مایه ساخت فیلم «23 نفر» قرار گرفته است.
فرارسیدن 26 مردادماه، سالروز ورود نخستین گروه آزادگان سرافراز به کشورمان بهانه‌ای شد تا دقایقی در گفت‌وگو با یوسفزاده نیم نگاهی به کتاب در دست اقدام وی در حوزه نامه‌های آزادگان و نیز وضعیت ادبیات اسارت داشته باشیم.
یوسفزاده با بیان اینکه در جهان با دو گونه ادبیات جنگ و ضد جنگ روبه‌رو هستیم، عنوان می‌کند: ادبیات جنگ در کشور ما که خود مهاجم نبوده و سرافرازانه از خاک و میهن خود دفاع کرده، ادبیات دفاع مقدس است و بنابراین حرف‌‌های بسیاری برای گفتن دارد. ما می‌توانیم سر بالا بیاوریم و با افتخار از استقامت رزمندگان‌مان در جبهه، اسرایمان در خاک دشمن، جانبازان‌مان در بستر و تمام خانواده‌های ایرانی زیر بمباران سخن بگوییم.
وی با بیان اینکه هرچه درباره دفاع مقدس رمان و داستان نوشته شود، کم است، می‌افزاید: در حاشیه جنگ دنیایی از سوژه برای خلق داستان وجود دارد. من به عنوان کسی که سال‌ها خود در اسارت بوده‌ام و نیز دستی به قلم دارم جای پرداختن به نامه‌های اسرا را در این حوزه خالی دیدم و با گردآوری 5000 نامه به جای مانده از سال‌های اسارت آزادگان کشورمان و دسته‌بندی موضوعی آنها در 30 رده مختلف از جمله طنز، عاطفی، سیاسی، اجتماعی، خانوادگی، عاشقانه، سوگ‌نامه و عارفانه تلاش کردم از این معدن بزرگ گنجینه‌ای را از استقامت و پایداری آزادگان کشورمان استخراج و عرضه کنم.
یوسفزاده با بیان اینکه اغلب نامه‌های اسرا به نوعی رنج‌نامه و روایت عشق و احساس به خانواده و کشور هستند، می‌گوید: سوگنامه‌های اسرا پس از درگذشت امام خمینی (ره)، نامه‌های رمزی به خانواده‌شان که در آن حضرت امام خمینی (ره) را پدربزرگ و رهبری را عمو علی می‌نامیدند، درخواست طلاق گرفتن یک اسیر عاشق و نگران از همسرش و پاسخ زیبا و خیره‌کننده که تا آخر عمر در انتظارت خواهم ماند و نامه‌های پرسوز مادری که از میوه‌های باغش نمی‌چشد، چون پسر اسیرش زردآلو نمی‌چشد و هزاران هزار نکته زیبا و احساسی در این نامه‌ها وجود دارد.
این نویسنده که خود سال‌ها دور از وطن در بند اسارت بعثی‌ها بوده تاکید می‌کند: هر آزاده‌ای که توان نویسندگی را دارد بهتر از هرکس دیگر می‌تواند راوی حوادث و اتفاقات اردوگاه‌های اسارت باشد. نویسنده‌ای که خود به چشم دیده که اسیر 15 ساله پایش در شکنجه می‌سوزد ولی لب از لب نمی‌گشاید هر سلیقه و اعتقاد دینی و مذهبی که داشته باشد این نوجوان را قهرمانی بزرگ می‌داند و می‌خواهد درباره‌اش بنویسد.
وی همچنین جای تالیف رمان درباره اسرای شهید و نیز اسرایی که متاسفانه نتوانستند پای اعتقاد خود بمانند و به منافقان پیوستند را خالی می‌داند و می‌گوید: تاکنون بیشتر به متن دفاع مقدس پرداخته شده ولی اکنون زمان آن رسیده است که نویسندگان به حواشی نیز بیشتر توجه کنند.
چهارشنبه ۲۶ مرداد ۱۴۰۱ - ۱۱:۳۳
نظر شما