به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، هادی جان‌فدا در این شعر این گونه زمزمه کرده است:
داغ تو در سراچه قلبم چه می‌کند؟
در این فضای کم غم عالم چه می‌کند؟
دل موکبی ست وقف پذیرایی از غمت
در موکبم امیر دو عالم چه می‌کند؟
چشمی که از شنیدن نام تو اشک ریخت
در روضه‌ها و مجلس ماتم چه می‌کند؟
اشکی که آتش دل ما را فرونشاند
پیداست با لهیب جهنم چه می‌کند؟
آن کس که صبح و شام برای تو خون گریست
با رویت هلال محرم چه می‌کند؟
زهرا تمام مدت حمل تو گریه کرد
شادی چنین ظهور کند غم چه می‌کند؟
زینب رشیده بود و کنار غمت خمید
پس مادر تو با کمر خم چه می‌کند؟
احمد که تاب دیدن بغض تو را نداشت
با دیدن مصیبت اعظم چه می‌کند؟
نوح و خلیل و موسی و عیسی چه کرده‌اند؟
یا رب ببین پیمبر خاتم چه می‌کند؟
در قتلگاه تو دل درندگان شکست
تنهایی تو با دل آدم چه می‌کند؟
ای جان تشنه، کعبه شمشیرهای داغ
بر قله منای تو زمزم چه می‌کند؟
چشمانم از خجالت لبهایت آب شد
در دشت خشک، قطره شبنم چه می‌کند؟
بیش از هزارونهصدوپنجاه و چند گل...
با لاله‌زار زخم تو مرهم چه می‌کند؟
جمعه ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ - ۰۹:۰۴
نظر شما