به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)ِ، مریم محمدی: فیلم «شماره 10» به کارگردانی حمید زرگرنژاد و تهیه‌کنندگی ابراهیم اصغری در بنیادسینمایی فارابی تهیه شده است. فیلمنامه که به گفته زرگرنژاد با تحقیقات سه ساله بر زندگی اسرای ایرانی نوشته شده است به نوعی اقتباس محسوب می‌شود. هرچند در پایان فیلم قسمتی از شب خاطره یکی از آزادگان دفاع مقدس نشان داده می‌شود تا به بیننده القا شود فیلم براساس واقعیت ساخته شده است اما واقعیت این‌چنین نیست.
به نظر می‌رسد فیلم بیشتر از اینکه برگرفته از زندگی اسرای ایرانی باشد نگاهی به فیلم‌های هالیوودی در سبک فرار از زندان دارد. پلان‌های زیادی از فیلم شبیه فیلم‌های «رستگاری از شاوشنگ»، «بازداشتگاه شماره 17» و «یک محکوم به مرگ گریخت» است. هر چند نمی‌توان گفت صددرصد کپی است اما این شباهت ما را به بیشتر به یاد فیلم‌های هالیوودی تا فیلم های دفاع مقدس می‌اندازد.
استفاده موثر از فیلمبرداری و نورپردازی خوب، طراحی صحنه و لباس قابل قبول، طراحی گریم درست و موسیقی به جا ازنکات مثبت فیلم «شماره 10» است. آنچه بیش از حد در فیلم حمید زرگرنژاد به چشم می‌آید بازی خوب بازیگران است. با اینکه مجید صالحی را سالها در نقش های طنز دیده ایم اما درچند سال اخیر به واسطه بازی‌های روانش در نقش‌های جدی توانسته جایگاهی متفاوت در بین بازیگران پیدا کند.
ازدیگر بازی های خوب این فیلم بازی بهرنگ علوی در نقش یکی از مجاهدین خلق است. بازی باورپذیر و خوب بهرنگ علوی که سال پیش با اضافه وزن بیست و چند کیلویی درنقش دایی در فیلم شادروان به خوبی درخشیده بود این بار نیز خوش درخشید.
از نکات منفی این فیلم می‌توان به فیلمبرداری ضعیف زیرآب آن اشاره کرد که اگرمشکل سیستم پخش نباشد بی‌کیفیت و گرین‌دار بود. چیز دیگری که مخاطب را می‌آزرد هیکل نه چندان روی فرم بازیگران فیلم است. با نگاهی گذرا به عکس‌ها و فیلم‌های زمان دفاع مقدس و حتی فیلم های موفق هالییودی متوجه می‌شویم قهرمانان هر دو دارای بدن های روی فرم و خوش استایل هستند. چیزی که کارگردان و گروه تولید در انتخاب بازیگران این فیلم مدنظر قرار نداده‌اند. بازیگران فیلم هم با اینکه می‌دانسته‌اند صحنه‌های بسیار زیادی را باید به صورت نیمه برهنه بازی کنند اما با توجه به مدت زمان اندکی که برای تولید داشته‌اند نتوانسته‌اند خودشان را برای نقش روی فرم بیاورند.
فیلم به لحاظ داستانی تا 80 درصد در جذب مخاطب و نگه داشتن او برروی صندلی سینما که این روزها کار بسیار مشکلی است موفق عمل کرده است. به نظر دیگر تهیه کننده‌ای که سال پیش فیلم تک تیرانداز را در کارنامه خود داشت امسال هم توانسته با فیلمی در همان سبک و سیاق و به لحاظ بصری کمی غنی تر مخاطب را برای دیدن فیلمش به سینما بکشاند. به لحاظ ارتقا سطح کیفی فیلم از تک تیرانداز فیلم قبلی ابراهیم اصغری یک سروگردن بالاتر است اما به لحاظ یک دستی روایت فیلم تک تیرانداز با اقتباس از زندگی شهید زرین فیلم موفق تری است و چند پاره نیست.
فیلم «شماره 10» احساسات مخاطب را تا یک سوم آخربه غلیان در نمی‌آورد. ما مانند یک فیلم خوش ساخت هالیوودی خالی از چاشنی احساسات فیلم را دنبال می کنیم. ای کاش فیلمساز اقتباسش را با چاشنی ایرانیزه به خورد مخاطب می‌داد. هرچند ماجرای جذاب فیلم را دنبال می‌کنیم اما احساساتی نمی‌شویم ولی آنجا که قهرمان فیلم به اردوگاه برمی‌گردد برگ برنده کارگردان رو می شود. جایی که فرمانده اردوگاه تیری را در کنار پای شماره 10 روی زمین می‌زند و او از جایش تکان نمی‌خورد. به ایرانی بودنمان افتخار می‌کنیم.
به هر صورت «شماره 10» با همه آنچه که گفتیم بالاخص برای نسل جدید که طالب هیجان بیشتر هستند و مانند نسل‌های گذشته مته به خشخاش نمی‌گذارند و به مسائل زیاد عمیق نگاه نمی‌کنند فیلمی سرگرم کننده و جذاب است که تا پایان مخاطب خود را روی صندلی نگه می‌دارد. فیلم شاید به مذاق دوستان دفاع مقدس یا فیلمسازان این سبک خوش نیاید اما روایت منسجمی دارد که هرچند اقتباسی از فیلم های هالیوودی است اما چاشنی دفاع مقدسی دارد.
نظر شما