علیرضا منوچهریان در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با اشاره به اینکه در متون ادبی و منابع مذهبی، اشعار گوناگونی را به ائمه (ع) نسبت داده‌اند، تاکید کرد: همچنین اشعار عربی بسیاری در مدح ائمه (ع) سروده شده است.
مترجم دیوان متنبی به نقل و ترجمه یکی از این اشعار زیبا که در ستایش حضرت حسن (ع) سروده شده، پرداخت و افزود: «نسب کان علیه من شمس الضحی/ نور و من فلق الصباح عمودا/ ساد الوری بفضائل و مکارم/ و سما البریه ناشئا و ولیدا/ حاز العلا طفلا و شرف یافعا/ و علا الانام عناصرا و وجودا» معنی این است که او را نسبی است که پنداری خورشید نیمروز بر آن تابیدن گرفته و ستونی از فلق آن را به پاداشته است. او با فضایل و مکارمی شگفت از جهانیان درگذشت و در همان نوباوگی و نونهالی بر آنان فزونی یافت. آری به طفلی اوج گرفت و به نوباوگی سالار گشت و برتری اصل و عنصر وجودش بر مردم آشکار گشت.
وی همچنین تاکید کرد: نکته دیگری که درباره امام حسن (ع) جلب توجه می‌کند این است که گاهی ادبا و خطبای عرب جود و کرم ایشان را بر حاتم طائی که در میان اقوام عرب به سماحت و کرم مثل است ترجیح داده‌اند و فضل امام حسن (ع) را بزرگتر از بخشش حاتم دانسته‌اند.
پنجشنبه ۱۷ فروردین ۱۴۰۲ - ۰۰:۵۲
نظر شما