مهدی کرد فیروزجایی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به مقایسه وضعیت داستان‌نویسی جوانان امروز با  دهه‌های گذشته پرداخت و عنوان کرد: از سویی جوانان امروز فرصتی دارند که نویسندگان جوان دهه‌های 50 و 60 نداشته‌اند که آن برخورداری از امکانات آموزشی است. امروز نویسندگان جوان این فرصت را دارند که از کارگاه‌های مراکز ادبی و هنری متنوع و موسسات آموزشی استفاده کنند.

وی با اشاره به اینکه امروز اغلب داستان‌های نویسندگان جوان پیش از انتشار توسط اساتید مجرب داستان‌نویسی در کلاس‌های آموزشی یا کارشناسان ارزیاب دفاتر نشر بررسی می‌شوند، افزود: این امر کمک کرده که داستان نویسندگان جوان دارای بلوغ و پختگی شود. این امکانی است که نویسندگان جوان دهه‌های 50 و 60 نداشته‌اند؛ چراکه اغلب امکانات آموزشی در حوزه ادبیات داستانی متمرکز در تهران بود، جشنواره‌های ادبیات داستانی محدود بودند و کارگاه‌های معدودی برای آموزش داشتیم.

این نویسنده و مدرس داستان‌نویسی در عین حال تاکید کرد: نویسندگان جوان دهه‌های گذشته نسبت به جوانان امروز بیشتر تجربه زیستی خود را در داستان منعکس می‌کردند و زندگی و نوع نگاهشان به شهر، کشور و آینده‌شان آنها را به سمت نویسندگی سوق می‌داد. امروز با افزایش تعداد نویسندگان جوان مواجهیم؛ ولی تنها تعداد اندکی از آنها از زندگی و تجربه شخصی خود به داستان رسیده‌اند و دلایل دیگری از جمله رسانه،‌فضای مجازی و حس نیاز به دیده‌شدن آنها را دست به قلم کرده است.

وی با تاکید بر افزایش کمی و در عین حال کاهش غنای داستان‌های جوانان امروز گفت: اغلب جوانان امروز را زندگی و تجربه شخصی به سمت داستان‌نویسی سوق نداده و آثارشان ضغعیف و سطحی است؛ بنابراین ماندگار نخواهند بود.  نویسندگان نسل‌های گذشته اگر اثر ماندگاری خلق کرده‌اند که هنوز بیشترین مخاطب و فروش را به خود اختصاص می‌دهند، به دلیل مطالعه و کنکاش عمیق آنها و توجه به فرهنگ و تاریخ کشورمان و ارتباط با طبیعت و جامعه بوده است.

کرد فیروزجایی با بیان اینکه نویسندگان جوان نسل امروز عجولند و می‌خواهند به‌سرعت کتاب منتشر کنند، افزود: اغلب نویسندگان نسل جدید حرف خاصی برای گفتن ندارند بنابراین اثرشان تجدید چاپ نمی‌شود و نیز به صورت تک کتاب باقی می‌مانند و از عرصه خارج می‌شوند. دلیل این امر نداشتن تجربه زیستی و مطالعه اندک و سرسری است که تلاش می‌کنند با جست‌وجو در فضای مجازی اطلاعات موردنیازشان را کسب کنند؛ بنابراین اثرشان فاقد تعمق و تفقه و کاملا بیگانه از تراث فرهنگی، تاریخی و دینی ماست.

وی همچنین با اشاره به اینکه عشق یکی از مضمون‌های پرکاربرد در داستان‌های جوانان نسل امروز است، گفت: علاوه بر عشق نوعی درون‌مایه یأس و ناامیدی در آثار جوانان امروز مشهود است که با رسالت اصلی هنر و هنرمند همخوانی ندارد. نویسنده به عنوان یک هنرمند باید در اثرش به مخاطب امید و راهکار برای حل مشکلات را بدهد و حجم بالای یاس و ناامیدی در ادبیات داستانی امروز نگران‌کننده است.